Το καλύβι (Λέχαιο)

Φεύγοντας από την Εθνική Οδό κι όπως πιάνεις παραλία, στο Λέχαιο, εκεί που κάποτε οι πόρνες του αρχαίου λιμανιού, βλέπεις ένα ξενοδοχείο χτισμένο πάνω στο κύμα. Αλλοτινή δόξα, απ’ τα πρώτα τσιμέντα της χούντας, με τα τυφλά δάνεια στους ανοιχτομάτηδες, ναός της τσόχας και του παράνομου ζευγαριού. Στο σεισμό του ’82 εγκαταλείφθηκε μέχρι κι απ’ τα ποντίκια του. Εν τω μεταξύ, είμαστε ήδη στο 2008, αν το προσέξατε.

Δεν έχει ένα μήνα που άρχισαν έργα για την επισκευή του ξενοδοχείου. Γύρω γύρω κρέμονται υφασμάτινοι τοίχοι και μέσα γίνονται εργασίες. Εχουν σχέδια απ’ τη μελλοντική όψη του κτιρίου. Παράθυρα με μπαλκόνια και ζαρντινιέρες με ζωγραφισμένα λουλούδια. Σκέφτομαι, ιδανικό για τους σύγχρονους πελάτες, virtual κι αυτοί, εικόνα, όπως εικόνες έτσι κι αλλιώς μοιάζουν κατεβασμένες απ’ την οθόνη της τηλεόρασης και τις διαφημίσεις.

Ενα πλίθινο καλυβάκι που ξέμεινε απέναντι, μου κάνει εντύπωση. Από σύμβολο δυστυχίας και φτώχειας που ήταν πριν μερικές δεκαετίες, τώρα, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι σύμβολο αληθινής ζωής και μνήμης ενεργής. Τόσο δα κι όμως απείραχτο απ’ τους σεισμούς μισού αιώνα. Θα ‘χει ακόμα σκιές από ηλιοτρόπια, καλαμιές, μπάρμπα, γριά, γαϊδούρι. Αυτό θα ‘θελα να ‘ταν το δικό μου ξενοδοχείο.

Κανένας κίνδυνος (Μπριζολάδικο «Ο Τέλης»

Κανένας κίνδυνος για την οικονομίας μας, δήλωσε ο πρωθυπουργός μας, μιλώντας για την οικονομική κρίση που μαστίζει τον κόσμο. Η οικονομία δεν έχει κανένα φόβο κατάρρευσης και η κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί στον πολίτη ότι απολύτως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ηταν η πρώτη φορά που τον πιστέψαμε στο ακέραιο. Η δήλωση του πρωθυπουργού δεν προκάλεσε ακριβώς ανακούφιση, αλλά αισθήματα βεβαιότητας. Καμιά φορά ο ρόλος του άσχετου μπορεί να είναι απόλυτα σχετικός. Οπως κάποιος που έχει χτίσει σπίτι σε ένα βουνό και ξαφνικά περνάει λεωφόρος από μπροστά του. Η οικονομία μας δεν μπορεί να καταρρεύσει μια κι ήδη βρίσκεται στο ημι-ισόγειο. Ούτε η κρίση πρόκειται να την αγγίξει, βέβαια, γιατί είμαστε ήδη σε κρίση εδώ και χρόνια. Προφανώς και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οταν δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις δεν έχεις και τίποτα να χάσεις.

Ο Κανένας (Πολύγωνο)

Σήμερα είμαι ευτυχής. Μόλις διάβασα τα γκάλοπ κι είδα ότι το 20% του πληθυσμού της χώρας με προτιμά για πρωθυπουργό. Στην Τρίτη θέση μετά τον κύριο Κώστα (πρώτη θέση) και τον κύριο Γιώργο (δεύτερη)! Είμαι, μπορώ να πω, σχεδόν συγκινημένος. Πρώτη φορά αναγνωρίζονται τα προσόντα μου τόσο χαρακτηριστικά. Οι εφημερίδες το αναγράφουν καθαρά: «Ο Κανένας στην Τρίτη θέση για πρωθυπουργός!» «Το ποσοστό των πολιτών που προτιμούν Κανέναν για πρωθυπουργό, πρώτη φορά σε τέτοια ύψη!»

Η αλήθεια είναι ότι από καιρό έκανα για τη θέση. Δεν ξέρω στην ουσία να κάνω τίποτα και μπορώ αυτό να το κρύβω με διάφορους τρόπους, π.χ. λέγοντας «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα» ή «θα κρατήσουμε την ελπίδα ψηλά». Δεν δουλεύω και το ομολογώ, λέγοντας «έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας!», φυσικά, μαζί με αυτή που χρωστάμε από πριν… Δεν με νοιάζει τίποτα γύρω μου κι αυτό επίσης το ομολογώ: «Κοιτάμε μπροστά!» Νομίζω κάνω για τη θέση. Είμαι η ελπίδα του τόπου. Αρκεί να σκοντάψουν κάπου οι δύο συνάδελφοι και τα κατάφερα!

Δεν πληρώνω! (Εθνική Οδός Αθηνών – Πατρών)

Ο Περαστικός τρέχει την Εθνική Οδό Αθήνα – Πάτρα. Τόσες φορές που δεν θυμάται αν πηγαίνει ή έρχεται.
Η Εθνική Οδός είχε πάντα διόδια. Παλιά ήταν η Ιδιωτική Πρωτοβουλία, με τον Σκίρωνα, τον Προκρούστη, τον Πιτυοκάμπτη, με τη συνηθισμένης της σκληρή μεταχείριση. Μετά, επί Οθωνος, είχε μπει διαφορετικό διόδιο για τα γαϊδούρια, τις άμαξες ή τα μουλάρια.
Οι ένδοξες μέρες της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας ξανάρθαν πάντως. Οταν τον χαιρέτησε ευγενικά η υπάλληλος, τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Την επόμενη φορά το χαράτσι είχε αυξηθεί 50%, έτσι για αρχή (θα αυξηθεί, λένε, κι άλλο). Ο Προκρούστης του χαμογέλαγε μέσα απ’ το γκισέ. Πιο κάτω θα ‘βρισκε πάλι σκοτεινές διαβάσεις, τυφλές στροφές, φώτα να ‘ρχονται κατά πάνω του, εικονοστάσια παντού. Τα ίδια Παντελάκι μου, μόνο πιο ακριβά τώρα!
Ο Περαστικός σκέφτεται ότι πρέπει να μπει σε δράση το Πρόγραμμα «Θησέας». Να εξολοθρεύσει τους ληστές από το δρόμο. Να πληρωθούν με τη μηδενική τους αξία: Δεν πληρώνω!

Η Ιστορία (Αθενς)

Αυτές τις μέρες μ’ έχει πλημμυρίσει η Ιστορία. Κοιτάζω τις μεζονέτες εκεί που είχε πρώτα δάση και ξαφνικά είμαι στην Τουρκοκρατία, βλέπω τον σουλτάνο να υπογράφει φιρμάνια και να χαρίζει τα δάση στο μοναστήρι (γιατί άραγε;). Μετά βλέπω τους μεσίτες με τους ηγούμενους παρέα. Βλέπω τον αυτοκράτορα να υπογράφει χρυσόβουλα και να χαρίζει στα διάφορα Βατοπέδια κομμάτια γης. Πάλι βλέπω τους μεσίτες, αλλά και ιθαγενείς της Πολυνησίας να γελάνε όταν ακούν ότι μας ανήκει η γη: «Μήπως σας ανήκει κι ο ουρανός; Χα, χα, χα!» Πίσω απ’ τις πλάτες του Πανάγαθου, μάλλον έτσι είναι! Κι ο ουρανός πωλείται, απ’ την ίδια επιχείρηση!
Αυτό που δεν βλέπω, βέβαια, είναι τι σχέση έχει η τωρινή Ελλάδα με τον σουλτάνο, τον βυζαντινό αυτοκράτορα, τον ρωμαίο. Το ’21 δεν ήταν μια επανάσταση απέναντι σ’ όλη αυτή την αλυσίδα; Μήπως από την εποχή του Αρατου δεν είχε να ονομαστεί τόπος με το πραγματικό του όνομα; Ψέματα ότι για χίλια βάλε χρόνια δεν λεγόταν Ρώμη; (Κάτω η Ρώμη, πάνω ο Αστερίξ!)
…μ’ έχει πιάσει κρίση Ιστορίας. Ξαφνικά νοιώθω ότι τίποτα δεν είναι αρκετά παλιό σ’ αυτόν τον τόπο, ώστε να μη μ’ επηρεάζει. Μακάρι να πάθαιναν κρίση Ιστορίας και τ’ αφεντικά. Θα καταλάβαιναν τότε πολλά, όπως π.χ. ότι δεν γίνεται να ‘χεις τον πρώτο στόλο στον κόσμο και να πουλάς τα λιμάνια σου… στους Κινέζους! Θα καταλάβαιναν; Μμ, ξέχασα μάλλον κι εγώ την Ιστορία…