O κύριος Αίνυγουαιη, ήθελε anyway τα ευθυμιογραφήματα μου, να προσθέσει σε μια ανθολογία. Κατανοητό...εκτιμάται. Τρομακτικά. Ξύπνησα τον αρχαιολόγο του εαυτού που κοιμάται μες στη σαρκοφάγο της μεγάλης πυραμίδας μου. Έπρεπε ν' αρχίσουν να ανοίγουν σκουληκότρυπες στο χάος των απειροκειμένων, που βρίσκονται στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Τρέχα Γύρευε, κατι σαν το μούλτιπλεξ Γκουγκλ, εκεί που ζουν οι Σίμπσονς.

Το πήρα απόφαση, να το πάρω απόφαση: να το πάρω απόφαση. Κυρίες και άκυροι... άκυρες και κύριοι, ναι: The saw must go on..

Είμαστε όλοι Ελληνες

Παρακολουθώ ιδιωτική τηλεόραση (δεν λέω το όνομα του σταθμού για να μην το διαφημίσω). Βαλπούργεια νύχτα, Δευτέρα βράδυ (του αγίου Βαρθολομαίου). Στην οθόνη «ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ 3G»: ο ρεπόρτερ του καναλιού τραβάει πλάνα με το κινητό του (3G). Περπατάει κάπου στη Σταδίου μάλλον, χαλαρά, μπροστά βλέπουμε άδειο δρόμο. Περπατάει αργά αλλά η φωνή του ακούγεται λαχανιασμένη. «Με πληροφορούν ότι χίλια άτομα μπροστά σπάνε και καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους». Τον πιστεύω. Ρίγη ανησυχίας με διαπερνούν. Μέχρι που ακούγεται μια γυναικεία φωνή δίπλα του. «Γιατί λες ψέματα, μπροστά είναι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι». Μπαίνω σε σκέψεις. Στην οθόνη εμφανίζεται η επιγραφή «Του ρεπόρτερ μας Τάκη Συκοφάντης». Αυτό θα ‘ταν το επόμενο πλάνο. Προεκπληρωμένη προφητεία. Μήπως τελικά τα σπάνε οι τηλεθεατές; Οπως, ας πούμε, τους χριστιανούς στις ρωμαϊκές αρένες δεν τρώγαν τελικά τα λιοντάρια αλλά ο διψασμένος για θέαμα όχλος…
Την άλλη μέρα η κοινή γνώμη είναι μοιρασμένη. Αλλοι μιλάν για τα παιδιά κι άλλοι μιλάν για τα μαγαζιά. Το τι προτιμάει ο καθένας για να ανησυχήσει νομίζω τον χαρακτηρίζει. Εγώ πάλι ανησυχώ μήπως εδώ υπάρχει άλλη μια χαμένη ευκαιρία να ξυπνήσουμε επιτέλους. Με τόσα κανάλια δύσκολο. Η εφημερίδα Λιμπερασιόν της Γαλλίας κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο «Είμαστε όλοι Ελληνες». Τι καλά να ‘μασταν κι εμείς εδώ πέρα.

Απλές συμβουλές για καλύτερη ζωή

Πώς να κοστολογήσετε την Τέχνη
Ο φημισμένος Βρετανός καλλιτέχνης Ντάμιεν Χιρστ κέρδισε το αστροναυτικό ποσό των 100 εκατ. λιρών πέρσι από δημοπρασία έργων του. Στην ερώτηση πόσο πρέπει να κοστίζει η Τέχνη απάντησε «η Τέχνη αξίζει όσα ο διπλανός σου είναι διατεθειμένος να ξοδέψει για να την αποκτήσει». Βέβαια, οι διπλανοί του κ. Χιρστ τυγχάνει να ‘ναι εκατομμυριούχοι, ενώ οι αναγνώστες της Μπρίζας… Δημητρακόπουλε πιάσε μισό στρέμμα τέχνη για τα παιδιά. Κερνάω εγώ!

Πώς να βγούμε απ’ την κουλτούρα της επιθετικότητας και της εκδικητικότητας
«Διδάξτε στο σχολείο αρχαία ελληνικά και λατινικά!» Ετσι είπε ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου. «Είναι ο μόνος τρόπος για να βγάλουμε τους νέους από την κουλτούρα της επιθετικότητας και της εκδικητικότητας». Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω λατινικά, αλλά στα αρχαία σκίζω. Δεν πρέπει να πέφτει και πολύ έξω ο κ. συνάδελφος. Αν το καλοσκεφτείς και οι τραγωδίες και ο Αριστοφάνης, αλλά και η φιλοσοφία κάτι τέτοιο λένε. Ότι μπορείς δηλαδή να μπλοκάρεις το κακό, με όπλο την αξιοπρέπεια και την κάθαρση. Αρκεί να μην διδάξουν τα αρχαία όπως κάναν σε μας, παλιά, οι φιλόλογοι. Που ήταν σαν να βλέπεις μια τελεία καρέ καρέ.

ΑΠΛΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

Πώς να αποφύγετε τις φούσκες
Για τον Γ.Μ., επάγγελμα μανάβη, το πράγμα ήταν (σοφά) απλό. Οταν η Χ-bank του έστειλε -χωρίς να το ‘χει ζητήσει- πιστωτική κάρτα στο σπίτι, πήρε αμέσως τηλέφωνο τον διευθυντή για να διαμαρτυρηθεί. «Μην ανησυχείτε κύριε μου» είπε ο διευθυντής, «κανείς δεν σας υποχρεώνει να την χρησιμοποιήσετε. Απλά, σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να έλθετε αύριο στην τράπεζα και να ακυρώσετε την κάρτα!»
«Κι αν δεν έρθω, τι γίνεται;»
«Ε, σ’ αυτήν την περίπτωση θα χρεωθείτε μ’ ένα μικρό ποσόν το χρόνο και θα διατηρήσετε την κάρτα!»
«Α».
Την άλλη μέρα ο Γ.Μ. πήγε στην τράπεζα, μ’ ένα σακί πατάτες. Ακύρωσε την κάρτα κι άφησε το τσουβάλι στο γραφείο του διευθυντή.
«Θα σας τις χρεώσω ένα ασήμαντο ποσό», είπε, «αλλιώς φέρτε το τσουβάλι με τις πατάτες αύριο στο μανάβικο!»

Πώς να φτιάξετε επιτυχημένα τραμ στην Καρδίτσα
Αντί για κόρνα «μπιπ-μπιπ» να βάλετε κόρνα «ζνάαακρ!» (μτφ.: στην άκρη!)

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Μάλλον έπρεπε να το κάνω σύστημα. Οταν τους έλεγα κάνα κουφό, αμέσως έβγαζα τα ποτά της βραδιάς. Βέβαια, αν συνέχιζα έτσι θα γινόμουν εγώ αλκοολικός ή αυτοί ροκ σταρ (Ξέχασα να πω ότι όλοι αυτοί οι τύποι είχαν αυτό το κόλλημα. Ποιος ξέρει τι τους βάζαν στα τριπάνια τους μέσα…)

Μια φορά στη Σκιάθο, είδα ένα χοντρό μαλλιά αμερικανό, λιώμα στο μεθύσι. Μόλις έμαθε ότι είμαι από ‘δω, άρχισε να μου τα πρήζει να του πω κάτι αρχαίο. Ο τύπος κέρναγε σφηνάκια αφενός, αφετέρου μου κόλλαγε πολύ, οπότε για να τον ξεφορτωθώ, του ‘πα ένα που ‘χα βρει σ’ ένα αναγνωστικό: «Κατά τον δαίμονα εαυτού»! Ο Μόρισον έμεινε κάγκελο. Με φίλησε στο κούτελο κι εξαφανίστηκε, αφήνοντας μου μια ντουζίνα σφηνάκια.

Ενα βράδυ πίναμε ούζα στην Υδρα μ’ έναν αλλοδαπό γέρο. Μου ‘κλαιγε για μια γκόμενα. Πρέπει να ‘ταν πολύ καταθλιπτικός τύπος, αλλά τον ανεχόμουν γιατί κέρναγε. Κάποια στιγμή άρχισα να του λέω ότι καλό είναι να την έβλεπε λίγο αλλιώτικα με τις γυναίκες ώστε να μην τον έχουν σούζα.

«Tipes?» μου ρώταγε με ηλίθια προφορά.
- «Σούζα!»
- «Α, Suzanne!»
- «Οχι, σούζα!»
- «Suzanne»

«Ε, α’ γαμήσου. Ναι, Σούζαν» του ‘πα για να τον ξεφορτωθώ. Αμέσως πήρε μια κιθάρα κι άρχισε να τραγουδάει παράφωνα: «Σούζαν, Σούζαν…» Ο Λέοναρντ Κοέν ήταν πραγματικά ανυπόφορος. Ηπια όλα του τα τζιν κι εξαφανίστηκα εγώ, αυτή τη φορά.

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Μια άλλη φορά, στην Πάργα, βρήκα έναν τύπο με ηλίθιο τριγωνικό μουστάκι, κάτω από το κάτω χείλος. «Γεια σου», μου λέει, «είμαι από ‘δω και ήρθα από την Αμερική να βρω τις ρίζες μου. Με λένε Ζάππα. Ο παππούς μου είχε πολλά λεφτά κι ήταν μεγάλος sponsor (ευεργέτης)!» Ωραία, σκέφτηκα, άλλος ένας κολλημένος που ψάχνει για θησαυρούς… Εντάξει, του λέω, αλλά απ’ όσο ξέρω, μάλλον πρέπει να επινοήσεις το θησαυρό σου, γιατί ό,τι είχε ο παππούς σου τ’ άφησε στο κράτος. Πρέπει, πώς να το πω, να γεννήσεις μια καλή επινόηση που να σ’ αποζημιώσει για την πλάνη που σ’ έφερε εδώ.

Ο Frank έξυσε το ηλίθιο μουστάκι, κόλλησε για λίγο και μετά μου ‘πε με τη βαριά φωνή του: «Mothers of Invention! How does it sound?»

«Μια χαρά» του λέω… Την κοπάνησε πριν τελειώσω, αφήνοντάς με με τη βότκα του. Είχα συνηθίσει.

Λίγα χρόνια πιο παλιά, στη Μύκονο είχαν σκάσει κάτι τύποι, ντυμένοι με ρόμπες, μουστάκια και καρέ μαλλί. Εμοιαζα που έμοιαζα με βοσκό, αν και ψαράς και κυνηγός κατ’ ουσίαν, πέφταν συνέχεια πάνω μου και ζήταγαν να βρουν παράνομες ουσίες κι ό,τι άλλο για να κάνουν κεφάλι, τρομάρα τους (όπως κομμωτήριο π.χ.). Ε, τους είπα μια, τους είπα δυο κι αφού δεν παίρναν από λόγια, τους το ‘ριξα στο τέλος στον αγγλικό λυρισμό: «Σας το ‘πα ρε! Δεν έχω nothing! Τι τα θέλετε all that jazz? All you need is love! Καλά, τι λέω τώρα, σιγά μην καταλάβατε… Γαμώ το κεφάλι σας κομμώτριες!»

Ο Paul κοίταξε τον Ringo με νόημα κι αμέσως εξαφανίστηκαν, αφήνοντας μια βότκα πορτοκάλι και μια μαργαρίτα. Μετά έμαθα πως τους λένε Beatles.

Η συνέχεια και το τέλος στο επόμενο

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Ο Γιώργος ο Στίγγας, ομογενής απ’ το Λονδίνο, έμοιαζε να ‘χει πρόβλημα. Είχε ερωτευτεί μια εβραιοπούλα, τη Ρωξάννη και της είχε γράψει τραγούδι, αλλά δεν έβρισκε τα ακόρντα. Κανένα πρόβλημα, του έδειξα μερικά. Δεν ήξερα κιθάρα αλλά, όπως στο τάβλι, η τύχη είναι πάντα με το μέρος του πρωτάρη. Ετσι κι αλλιώς, αυτός είχε πρόβλημα από μόνος του. Στην αρχή μ’ έπρηξε μέχρι να μου πει από πού είναι (Αρβανίτης), αφού το ‘παιζε Αγγλος όπως Κύπριοι ή μπαστουνόβλαχοι κάνουν εκεί, προκειμένου να προωθηθούν καλύτερα.

Τον είχα βρει σ’ ένα μπαράκι στη Ρόδο. Με κέρασε ένα ουίσκι κι έφυγε γρήγορα να γράψει την παρτιτούρα. Στις διακοπές και στα νησιά γνωρίζεις ό,τι καρύδι θες. Να, π.χ., στο Πήλιο είχα γνωρίσει κάτι πιτσιρικάδες Καλοτεχνίτες, πάλι απ’ το Λονδίνο π’ ανάθεμα, που ‘θελαν να φτιάξουν συγκρότημα. «Think Freud» μου ‘παν θα το λένε. Ηταν ακόμα κουλτουριάρηδες, με χλωρό μουσάκι και τους είχε βάλει στην πρίζα ένας περίεργος, πώς τον λέγανε να δεις, Μπάρετ, Μπάρακ, όχι αυτός είναι καινούριος. «Οχι ρε παιδιά!» τους είπα, πάνω στην κερασμένη μπύρα. ‘70s είμαστε, κάντε το Pink καλύτερα, να γουστάρουν κι οι κοπέλες και Floyd, να θυμίζει Freud, αλλά και Fluid, τα πάντα ρει! «Καλά λες» μου ‘παν σε αγγλικά ακαταλαβίστικα και σηκώθηκαν κι έφυγαν. Δεν ξέρω γιατί, όταν λέω κάτι, πάντα αυτοί οι ξένοι σηκώνονται και φεύγουν! Καλύτερα από μια μεριά, γιατί μου τη δίνει στα νεύρα -λίγο- το εγωιστικό τους μπαλόνι.

Συνεχίζεται…