Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Ο Γιώργος ο Στίγγας, ομογενής απ’ το Λονδίνο, έμοιαζε να ‘χει πρόβλημα. Είχε ερωτευτεί μια εβραιοπούλα, τη Ρωξάννη και της είχε γράψει τραγούδι, αλλά δεν έβρισκε τα ακόρντα. Κανένα πρόβλημα, του έδειξα μερικά. Δεν ήξερα κιθάρα αλλά, όπως στο τάβλι, η τύχη είναι πάντα με το μέρος του πρωτάρη. Ετσι κι αλλιώς, αυτός είχε πρόβλημα από μόνος του. Στην αρχή μ’ έπρηξε μέχρι να μου πει από πού είναι (Αρβανίτης), αφού το ‘παιζε Αγγλος όπως Κύπριοι ή μπαστουνόβλαχοι κάνουν εκεί, προκειμένου να προωθηθούν καλύτερα.

Τον είχα βρει σ’ ένα μπαράκι στη Ρόδο. Με κέρασε ένα ουίσκι κι έφυγε γρήγορα να γράψει την παρτιτούρα. Στις διακοπές και στα νησιά γνωρίζεις ό,τι καρύδι θες. Να, π.χ., στο Πήλιο είχα γνωρίσει κάτι πιτσιρικάδες Καλοτεχνίτες, πάλι απ’ το Λονδίνο π’ ανάθεμα, που ‘θελαν να φτιάξουν συγκρότημα. «Think Freud» μου ‘παν θα το λένε. Ηταν ακόμα κουλτουριάρηδες, με χλωρό μουσάκι και τους είχε βάλει στην πρίζα ένας περίεργος, πώς τον λέγανε να δεις, Μπάρετ, Μπάρακ, όχι αυτός είναι καινούριος. «Οχι ρε παιδιά!» τους είπα, πάνω στην κερασμένη μπύρα. ‘70s είμαστε, κάντε το Pink καλύτερα, να γουστάρουν κι οι κοπέλες και Floyd, να θυμίζει Freud, αλλά και Fluid, τα πάντα ρει! «Καλά λες» μου ‘παν σε αγγλικά ακαταλαβίστικα και σηκώθηκαν κι έφυγαν. Δεν ξέρω γιατί, όταν λέω κάτι, πάντα αυτοί οι ξένοι σηκώνονται και φεύγουν! Καλύτερα από μια μεριά, γιατί μου τη δίνει στα νεύρα -λίγο- το εγωιστικό τους μπαλόνι.

Συνεχίζεται…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου