ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Ο Δημόσιος Ανθρωπος (πεζόδρομος Γαργαρέττα)

Το γωνιακό καφέ του πεζόδρομου έχει μια πολυτέλεια χαλαρωτική. Παραγγέλνω καφέ στη σερβιτόρα με τα χαμογελαστά μάτια και πάω ίσα στην τουαλέτα. Εκεί, είναι δυο θάλαμοι, που αντίθετα με τη ζωή δεν έχουν δύο πόρτες. Η μία λείπει.
Στέκομαι ελάχιστα και προσπαθώ να αποφασίσω πού να πάω.
«Εσύ, δεν είσαι δημόσιος άνθρωπος;» ρωτάω τον εαυτό μου.
«Οχι όμως και για τις σωματικές μου ανάγκες!» μου απαντάει. Διαλέγω την πόρτα. Ο Λουδοβίκος έπαιρνε τις σημαντικές αποφάσεις του κράτους ή στην κρεβατοκάμαρα ή στο αποχωρητήριο. Παίρνω τηλέφωνο τον σκιώδη υπουργό μου, κύριο Μορφό και κανονίζω μια υπόθεση του σκιώδους κράτους μου.
«Κύριε, ακούγεστε», ακούω μια φωνή απ’ τη δίπλα τουαλέτα.
«Ω, σας ζητάω συγνώμη», του απαντάω.
«Δεν με πειράζει. Εγώ για σας το λέω».
«Ευχαριστώ, μα μην ανησυχείτε. Ετσι κι αλλιώς, είμαι ο Δημόσιος Ανθρωπος».
Τον άκουσα να γελάει με την απάντησή μου και χάρηκα που επαίνεσα τον εαυτό μου κάνοντας κάποιον άλλον άνθρωπο χαρούμενο.
Και τότε σκέφτηκα. Αυτός είχε διαλέξει την τουαλέτα δίχως πόρτα. Αρα αυτός ήταν ο πραγματικός Δημόσιος Ανθρωπος. Δεν είχα παρά λίγα λεπτά που είχα ανακαλύψει την ταυτότητα, το όνομα, ποιος είμαι τελος πάντων, τον εαυτό μου και συνειδητοποιούσα ότι αυτός ο εαυτός μου κατουρούσε δίπλα μου, στη δίπλα τουαλέτα.

Κύριοι και Ανθρωποι

Συνήθως οι πιο σοβαροί άνθρωποι ήταν αυτοί που μπορούν να κάνουν χιούμορ. Οι Μαρξ*, Μπάστερ Κίτον, Αϊνστάιν, Βέγγος, Τσάρλι Τσάπλιν ήταν σοβαροί άνθρωποι. Για τους κατά συνθήκη σοβαρούς, ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε ότι «η σοβαρότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο των ρηχών». Οι δικτατορίες, οι θεοκράτες, οι καπιτάλες κι οι μιλιταριστές δεν έχουν χιούμορ γιατί το χιούμορ είναι πέρασμα στην ελευθερία κι η ελευθερία είναι το αντίθετο του φόβου. Το χιούμορ είναι ένα πολύ ισχυρό διαβρωτικό του φόβου, της βαρύτητας, της αλήθειας και της πραγματικότητας. Το αέριο που εκλύει αυτή η χημική αντίδραση, αν το αναπνεύσεις, περνάς σε άλλη πίστα! Οπως αυτή που τάζει, σαν γέφυρα κόσμων που είναι, η Τέχνη. Κάνεις μαντάρα τη σχέση αιτίου – αιτιατού και μεταφέρεσαι σε διαφορετική βίωση του κόσμου. Αλλιώς; Αλλιώς κινδυνεύεις να πέσεις στην παγίδα που έλεγε ένα σύνθημα:
«Η αξία ενός ανθρώπου είναι αντιστρόφως ανάλογη της ιδέας που έχει για τον εαυτό του».
Βέβαια, αυτές είναι μόνο οι απόψεις μου, αλλά αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες…






(*όλοι)