Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Είμαστε όλοι Ελληνες


Παρακολουθώ ιδιωτική τηλεόραση (δεν λέω το όνομα του σταθμού για να μην το διαφημίσω). Βαλπούργεια νύχτα, Δευτέρα βράδυ (του αγίου Βαρθολομαίου). Στην οθόνη «ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ 3G»: ο ρεπόρτερ του καναλιού τραβάει πλάνα με το κινητό του (3G). Περπατάει κάπου στη Σταδίου μάλλον, χαλαρά, μπροστά βλέπουμε άδειο δρόμο. Περπατάει αργά αλλά η φωνή του ακούγεται λαχανιασμένη. «Με πληροφορούν ότι χίλια άτομα μπροστά σπάνε και καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους». Τον πιστεύω. Ρίγη ανησυχίας με διαπερνούν. Μέχρι που ακούγεται μια γυναικεία φωνή δίπλα του. «Γιατί λες ψέματα, μπροστά είναι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι». Μπαίνω σε σκέψεις. Στην οθόνη εμφανίζεται η επιγραφή «Του ρεπόρτερ μας Τάκη Συκοφάντης». Αυτό θα ‘ταν το επόμενο πλάνο. Προεκπληρωμένη προφητεία. Μήπως τελικά τα σπάνε οι τηλεθεατές; Οπως, ας πούμε, τους χριστιανούς στις ρωμαϊκές αρένες δεν τρώγαν τελικά τα λιοντάρια αλλά ο διψασμένος για θέαμα όχλος…
Την άλλη μέρα η κοινή γνώμη είναι μοιρασμένη. Αλλοι μιλάν για τα παιδιά κι άλλοι μιλάν για τα μαγαζιά. Το τι προτιμάει ο καθένας για να ανησυχήσει νομίζω τον χαρακτηρίζει. Εγώ πάλι ανησυχώ μήπως εδώ υπάρχει άλλη μια χαμένη ευκαιρία να ξυπνήσουμε επιτέλους. Με τόσα κανάλια δύσκολο. Η εφημερίδα Λιμπερασιόν της Γαλλίας κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο «Είμαστε όλοι Ελληνες». Τι καλά να ‘μασταν κι εμείς εδώ πέρα.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Απλές συμβουλές για καλύτερη ζωή


Πώς να κοστολογήσετε την Τέχνη

Ο φημισμένος Βρετανός καλλιτέχνης Ντάμιεν Χιρστ κέρδισε το αστροναυτικό ποσό των 100 εκατ. λιρών πέρσι από δημοπρασία έργων του. Στην ερώτηση πόσο πρέπει να κοστίζει η Τέχνη απάντησε «η Τέχνη αξίζει όσα ο διπλανός σου είναι διατεθειμένος να ξοδέψει για να την αποκτήσει». Βέβαια, οι διπλανοί του κ. Χιρστ τυγχάνει να ‘ναι εκατομμυριούχοι, ενώ οι αναγνώστες της Μπρίζας… Δημητρακόπουλε πιάσε μισό στρέμμα τέχνη για τα παιδιά. Κερνάω εγώ!

Πώς να βγούμε απ’ την κουλτούρα της επιθετικότητας και της εκδικητικότητας
«Διδάξτε στο σχολείο αρχαία ελληνικά και λατινικά!» Ετσι είπε ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου. «Είναι ο μόνος τρόπος για να βγάλουμε τους νέους από την κουλτούρα της επιθετικότητας και της εκδικητικότητας». Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω λατινικά, αλλά στα αρχαία σκίζω. Δεν πρέπει να πέφτει και πολύ έξω ο κ. συνάδελφος. Αν το καλοσκεφτείς και οι τραγωδίες και ο Αριστοφάνης, αλλά και η φιλοσοφία κάτι τέτοιο λένε. Ότι μπορείς δηλαδή να μπλοκάρεις το κακό, με όπλο την αξιοπρέπεια και την κάθαρση. Αρκεί να μην διδάξουν τα αρχαία όπως κάναν σε μας, παλιά, οι φιλόλογοι. Που ήταν σαν να βλέπεις μια τελεία καρέ καρέ.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΛΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

Πώς να αποφύγετε τις φούσκες
Για τον Γ.Μ., επάγγελμα μανάβη, το πράγμα ήταν (σοφά) απλό. Οταν η Χ-bank του έστειλε -χωρίς να το ‘χει ζητήσει- πιστωτική κάρτα στο σπίτι, πήρε αμέσως τηλέφωνο τον διευθυντή για να διαμαρτυρηθεί. «Μην ανησυχείτε κύριε μου» είπε ο διευθυντής, «κανείς δεν σας υποχρεώνει να την χρησιμοποιήσετε. Απλά, σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να έλθετε αύριο στην τράπεζα και να ακυρώσετε την κάρτα!»
«Κι αν δεν έρθω, τι γίνεται;»
«Ε, σ’ αυτήν την περίπτωση θα χρεωθείτε μ’ ένα μικρό ποσόν το χρόνο και θα διατηρήσετε την κάρτα!»
«Α».
Την άλλη μέρα ο Γ.Μ. πήγε στην τράπεζα, μ’ ένα σακί πατάτες. Ακύρωσε την κάρτα κι άφησε το τσουβάλι στο γραφείο του διευθυντή.
«Θα σας τις χρεώσω ένα ασήμαντο ποσό», είπε, «αλλιώς φέρτε το τσουβάλι με τις πατάτες αύριο στο μανάβικο!»

Πώς να φτιάξετε επιτυχημένα τραμ στην Καρδίτσα
Αντί για κόρνα «μπιπ-μπιπ» να βάλετε κόρνα «ζνάαακρ!» (μτφ.: στην άκρη!)

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Μάλλον έπρεπε να το κάνω σύστημα. Οταν τους έλεγα κάνα κουφό, αμέσως έβγαζα τα ποτά της βραδιάς. Βέβαια, αν συνέχιζα έτσι θα γινόμουν εγώ αλκοολικός ή αυτοί ροκ σταρ (Ξέχασα να πω ότι όλοι αυτοί οι τύποι είχαν αυτό το κόλλημα. Ποιος ξέρει τι τους βάζαν στα τριπάνια τους μέσα…)

Μια φορά στη Σκιάθο, είδα ένα χοντρό μαλλιά αμερικανό, λιώμα στο μεθύσι. Μόλις έμαθε ότι είμαι από ‘δω, άρχισε να μου τα πρήζει να του πω κάτι αρχαίο. Ο τύπος κέρναγε σφηνάκια αφενός, αφετέρου μου κόλλαγε πολύ, οπότε για να τον ξεφορτωθώ, του ‘πα ένα που ‘χα βρει σ’ ένα αναγνωστικό: «Κατά τον δαίμονα εαυτού»! Ο Μόρισον έμεινε κάγκελο. Με φίλησε στο κούτελο κι εξαφανίστηκε, αφήνοντας μου μια ντουζίνα σφηνάκια.

Ενα βράδυ πίναμε ούζα στην Υδρα μ’ έναν αλλοδαπό γέρο. Μου ‘κλαιγε για μια γκόμενα. Πρέπει να ‘ταν πολύ καταθλιπτικός τύπος, αλλά τον ανεχόμουν γιατί κέρναγε. Κάποια στιγμή άρχισα να του λέω ότι καλό είναι να την έβλεπε λίγο αλλιώτικα με τις γυναίκες ώστε να μην τον έχουν σούζα.

«Tipes?» μου ρώταγε με ηλίθια προφορά.
- «Σούζα!»
- «Α, Suzanne!»
- «Οχι, σούζα!»
- «Suzanne»

«Ε, α’ γαμήσου. Ναι, Σούζαν» του ‘πα για να τον ξεφορτωθώ. Αμέσως πήρε μια κιθάρα κι άρχισε να τραγουδάει παράφωνα: «Σούζαν, Σούζαν…» Ο Λέοναρντ Κοέν ήταν πραγματικά ανυπόφορος. Ηπια όλα του τα τζιν κι εξαφανίστηκα εγώ, αυτή τη φορά.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Μια άλλη φορά, στην Πάργα, βρήκα έναν τύπο με ηλίθιο τριγωνικό μουστάκι, κάτω από το κάτω χείλος. «Γεια σου», μου λέει, «είμαι από ‘δω και ήρθα από την Αμερική να βρω τις ρίζες μου. Με λένε Ζάππα. Ο παππούς μου είχε πολλά λεφτά κι ήταν μεγάλος sponsor (ευεργέτης)!» Ωραία, σκέφτηκα, άλλος ένας κολλημένος που ψάχνει για θησαυρούς… Εντάξει, του λέω, αλλά απ’ όσο ξέρω, μάλλον πρέπει να επινοήσεις το θησαυρό σου, γιατί ό,τι είχε ο παππούς σου τ’ άφησε στο κράτος. Πρέπει, πώς να το πω, να γεννήσεις μια καλή επινόηση που να σ’ αποζημιώσει για την πλάνη που σ’ έφερε εδώ.

Ο Frank έξυσε το ηλίθιο μουστάκι, κόλλησε για λίγο και μετά μου ‘πε με τη βαριά φωνή του: «Mothers of Invention! How does it sound?»

«Μια χαρά» του λέω… Την κοπάνησε πριν τελειώσω, αφήνοντάς με με τη βότκα του. Είχα συνηθίσει.

Λίγα χρόνια πιο παλιά, στη Μύκονο είχαν σκάσει κάτι τύποι, ντυμένοι με ρόμπες, μουστάκια και καρέ μαλλί. Εμοιαζα που έμοιαζα με βοσκό, αν και ψαράς και κυνηγός κατ’ ουσίαν, πέφταν συνέχεια πάνω μου και ζήταγαν να βρουν παράνομες ουσίες κι ό,τι άλλο για να κάνουν κεφάλι, τρομάρα τους (όπως κομμωτήριο π.χ.). Ε, τους είπα μια, τους είπα δυο κι αφού δεν παίρναν από λόγια, τους το ‘ριξα στο τέλος στον αγγλικό λυρισμό: «Σας το ‘πα ρε! Δεν έχω nothing! Τι τα θέλετε all that jazz? All you need is love! Καλά, τι λέω τώρα, σιγά μην καταλάβατε… Γαμώ το κεφάλι σας κομμώτριες!»

Ο Paul κοίταξε τον Ringo με νόημα κι αμέσως εξαφανίστηκαν, αφήνοντας μια βότκα πορτοκάλι και μια μαργαρίτα. Μετά έμαθα πως τους λένε Beatles.

Η συνέχεια και το τέλος στο επόμενο

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Οι ροκ σταρ

(Διήγημα σε συνέχειες)
Ο Γιώργος ο Στίγγας, ομογενής απ’ το Λονδίνο, έμοιαζε να ‘χει πρόβλημα. Είχε ερωτευτεί μια εβραιοπούλα, τη Ρωξάννη και της είχε γράψει τραγούδι, αλλά δεν έβρισκε τα ακόρντα. Κανένα πρόβλημα, του έδειξα μερικά. Δεν ήξερα κιθάρα αλλά, όπως στο τάβλι, η τύχη είναι πάντα με το μέρος του πρωτάρη. Ετσι κι αλλιώς, αυτός είχε πρόβλημα από μόνος του. Στην αρχή μ’ έπρηξε μέχρι να μου πει από πού είναι (Αρβανίτης), αφού το ‘παιζε Αγγλος όπως Κύπριοι ή μπαστουνόβλαχοι κάνουν εκεί, προκειμένου να προωθηθούν καλύτερα.

Τον είχα βρει σ’ ένα μπαράκι στη Ρόδο. Με κέρασε ένα ουίσκι κι έφυγε γρήγορα να γράψει την παρτιτούρα. Στις διακοπές και στα νησιά γνωρίζεις ό,τι καρύδι θες. Να, π.χ., στο Πήλιο είχα γνωρίσει κάτι πιτσιρικάδες Καλοτεχνίτες, πάλι απ’ το Λονδίνο π’ ανάθεμα, που ‘θελαν να φτιάξουν συγκρότημα. «Think Freud» μου ‘παν θα το λένε. Ηταν ακόμα κουλτουριάρηδες, με χλωρό μουσάκι και τους είχε βάλει στην πρίζα ένας περίεργος, πώς τον λέγανε να δεις, Μπάρετ, Μπάρακ, όχι αυτός είναι καινούριος. «Οχι ρε παιδιά!» τους είπα, πάνω στην κερασμένη μπύρα. ‘70s είμαστε, κάντε το Pink καλύτερα, να γουστάρουν κι οι κοπέλες και Floyd, να θυμίζει Freud, αλλά και Fluid, τα πάντα ρει! «Καλά λες» μου ‘παν σε αγγλικά ακαταλαβίστικα και σηκώθηκαν κι έφυγαν. Δεν ξέρω γιατί, όταν λέω κάτι, πάντα αυτοί οι ξένοι σηκώνονται και φεύγουν! Καλύτερα από μια μεριά, γιατί μου τη δίνει στα νεύρα -λίγο- το εγωιστικό τους μπαλόνι.

Συνεχίζεται…

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οι μούμιες και τα τρένα (Ανάφη)


Τον 19ο αιώνα, μετά τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Αίγυπτο, ξαφνικά οι μούμιες έγιναν πολύ της μόδας. Το χρυσάφι που συνόδευε τον τάφο του Τουταγχαμών, οι Πυραμίδες, όλα αυτά ηχούσαν μαγικά στ’ αυτιά των ευρωπαίων. Ευγενείς, αστοί, αξιωματούχοι, φιγουρατζήδες, οι πάντες, θεωρούσαν υποχρέωσή τους να έχουν κι από μία μούμια.

Η «Κοιλάδα των Βασιλέων», ούτως ή άλλως, είναι γεμάτη από εκατομμύρια μούμιες αρχαίων Αιγύπτιων ευγενών, αστών, αξιωματούχων και φιγουρατζήδων γενικώς. Σιγά σιγά, οι μούμιες πέρασαν κι απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για τους ίδιους λόγους, μέχρι την Κρίση του Ανθρακα το 1859, που ξαφνικά, για λόγους σχετικούς με τη σχιζοφρένεια του καπιταλισμού (συγκεκριμένα, επειδή υπήρχε μεγάλη παραγωγή άνθρακα), κατέληξε να μην υπάρχει πουθενά κάρβουνο! Και τότε, τα τρένα άρχισαν να καίνε μούμιες. Ησαν ήδη τόσες πολλές που περίσσευαν πια, καθώς άλλαζαν οι μόδες. Τρένα με χαρτοπαίκτες, πόρνες, τυχοδιώκτες, πιστολάδες και πάσης φύσεως καθάρματα που πήγαιναν να κατακτήσουν το Φαρ Ουέστ, με ενέργεια από τις καβουρντισμένες σάρκες κάποιου ιερέα, π.χ. της Ισιδας, 7.000 χρόνια πίσω.

Ετσι, νομίζω, γίνεται και στις μέρες μας. Τα μουμιοποιημένα ακίνητα, οι θησαυροί, το ιερό credit, όλα καταθέσεις στην τράπεζα του χρόνου, με μοναδικό επιτόκιο μια ανώτερη πλάνη, κρατώντας τα όμως αναλλοίωτα, τώρα γίνονται καύσιμα για το τρένο της Νέας Εποχής.

Οι επιβάτες νταβατζήδες, πολιτικάντηδες και τυχοδιώκτες. Οι μούμιες που καίγονται είμαστε όλοι εμείς, όχι μόνο τα Βατοπαίδια. Κι ό,τι μας ανήκει.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Το καλύβι (Λέχαιο)

Φεύγοντας από την Εθνική Οδό κι όπως πιάνεις παραλία, στο Λέχαιο, εκεί που κάποτε οι πόρνες του αρχαίου λιμανιού, βλέπεις ένα ξενοδοχείο χτισμένο πάνω στο κύμα. Αλλοτινή δόξα, απ’ τα πρώτα τσιμέντα της χούντας, με τα τυφλά δάνεια στους ανοιχτομάτηδες, ναός της τσόχας και του παράνομου ζευγαριού. Στο σεισμό του ’82 εγκαταλείφθηκε μέχρι κι απ’ τα ποντίκια του. Εν τω μεταξύ, είμαστε ήδη στο 2008, αν το προσέξατε.

Δεν έχει ένα μήνα που άρχισαν έργα για την επισκευή του ξενοδοχείου. Γύρω γύρω κρέμονται υφασμάτινοι τοίχοι και μέσα γίνονται εργασίες. Εχουν σχέδια απ’ τη μελλοντική όψη του κτιρίου. Παράθυρα με μπαλκόνια και ζαρντινιέρες με ζωγραφισμένα λουλούδια. Σκέφτομαι, ιδανικό για τους σύγχρονους πελάτες, virtual κι αυτοί, εικόνα, όπως εικόνες έτσι κι αλλιώς μοιάζουν κατεβασμένες απ’ την οθόνη της τηλεόρασης και τις διαφημίσεις.

Ενα πλίθινο καλυβάκι που ξέμεινε απέναντι, μου κάνει εντύπωση. Από σύμβολο δυστυχίας και φτώχειας που ήταν πριν μερικές δεκαετίες, τώρα, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι σύμβολο αληθινής ζωής και μνήμης ενεργής. Τόσο δα κι όμως απείραχτο απ’ τους σεισμούς μισού αιώνα. Θα ‘χει ακόμα σκιές από ηλιοτρόπια, καλαμιές, μπάρμπα, γριά, γαϊδούρι. Αυτό θα ‘θελα να ‘ταν το δικό μου ξενοδοχείο.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Κανένας κίνδυνος (Μπριζολάδικο «Ο Τέλης»


Κανένας κίνδυνος για την οικονομίας μας, δήλωσε ο πρωθυπουργός μας, μιλώντας για την οικονομική κρίση που μαστίζει τον κόσμο. Η οικονομία δεν έχει κανένα φόβο κατάρρευσης και η κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί στον πολίτη ότι απολύτως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ηταν η πρώτη φορά που τον πιστέψαμε στο ακέραιο. Η δήλωση του πρωθυπουργού δεν προκάλεσε ακριβώς ανακούφιση, αλλά αισθήματα βεβαιότητας. Καμιά φορά ο ρόλος του άσχετου μπορεί να είναι απόλυτα σχετικός. Οπως κάποιος που έχει χτίσει σπίτι σε ένα βουνό και ξαφνικά περνάει λεωφόρος από μπροστά του. Η οικονομία μας δεν μπορεί να καταρρεύσει μια κι ήδη βρίσκεται στο ημι-ισόγειο. Ούτε η κρίση πρόκειται να την αγγίξει, βέβαια, γιατί είμαστε ήδη σε κρίση εδώ και χρόνια. Προφανώς και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οταν δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις δεν έχεις και τίποτα να χάσεις.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Ο Κανένας (Πολύγωνο)


Σήμερα είμαι ευτυχής. Μόλις διάβασα τα γκάλοπ κι είδα ότι το 20% του πληθυσμού της χώρας με προτιμά για πρωθυπουργό. Στην Τρίτη θέση μετά τον κύριο Κώστα (πρώτη θέση) και τον κύριο Γιώργο (δεύτερη)! Είμαι, μπορώ να πω, σχεδόν συγκινημένος. Πρώτη φορά αναγνωρίζονται τα προσόντα μου τόσο χαρακτηριστικά. Οι εφημερίδες το αναγράφουν καθαρά: «Ο Κανένας στην Τρίτη θέση για πρωθυπουργός!» «Το ποσοστό των πολιτών που προτιμούν Κανέναν για πρωθυπουργό, πρώτη φορά σε τέτοια ύψη!»

Η αλήθεια είναι ότι από καιρό έκανα για τη θέση. Δεν ξέρω στην ουσία να κάνω τίποτα και μπορώ αυτό να το κρύβω με διάφορους τρόπους, π.χ. λέγοντας «δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα» ή «θα κρατήσουμε την ελπίδα ψηλά». Δεν δουλεύω και το ομολογώ, λέγοντας «έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας!», φυσικά, μαζί με αυτή που χρωστάμε από πριν… Δεν με νοιάζει τίποτα γύρω μου κι αυτό επίσης το ομολογώ: «Κοιτάμε μπροστά!» Νομίζω κάνω για τη θέση. Είμαι η ελπίδα του τόπου. Αρκεί να σκοντάψουν κάπου οι δύο συνάδελφοι και τα κατάφερα!

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Δεν πληρώνω! (Εθνική Οδός Αθηνών – Πατρών)


Ο Περαστικός τρέχει την Εθνική Οδό Αθήνα – Πάτρα. Τόσες φορές που δεν θυμάται αν πηγαίνει ή έρχεται.
Η Εθνική Οδός είχε πάντα διόδια. Παλιά ήταν η Ιδιωτική Πρωτοβουλία, με τον Σκίρωνα, τον Προκρούστη, τον Πιτυοκάμπτη, με τη συνηθισμένης της σκληρή μεταχείριση. Μετά, επί Οθωνος, είχε μπει διαφορετικό διόδιο για τα γαϊδούρια, τις άμαξες ή τα μουλάρια.
Οι ένδοξες μέρες της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας ξανάρθαν πάντως. Οταν τον χαιρέτησε ευγενικά η υπάλληλος, τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Την επόμενη φορά το χαράτσι είχε αυξηθεί 50%, έτσι για αρχή (θα αυξηθεί, λένε, κι άλλο). Ο Προκρούστης του χαμογέλαγε μέσα απ’ το γκισέ. Πιο κάτω θα ‘βρισκε πάλι σκοτεινές διαβάσεις, τυφλές στροφές, φώτα να ‘ρχονται κατά πάνω του, εικονοστάσια παντού. Τα ίδια Παντελάκι μου, μόνο πιο ακριβά τώρα!
Ο Περαστικός σκέφτεται ότι πρέπει να μπει σε δράση το Πρόγραμμα «Θησέας». Να εξολοθρεύσει τους ληστές από το δρόμο. Να πληρωθούν με τη μηδενική τους αξία: Δεν πληρώνω!

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η Ιστορία (Αθενς)


Αυτές τις μέρες μ’ έχει πλημμυρίσει η Ιστορία. Κοιτάζω τις μεζονέτες εκεί που είχε πρώτα δάση και ξαφνικά είμαι στην Τουρκοκρατία, βλέπω τον σουλτάνο να υπογράφει φιρμάνια και να χαρίζει τα δάση στο μοναστήρι (γιατί άραγε;). Μετά βλέπω τους μεσίτες με τους ηγούμενους παρέα. Βλέπω τον αυτοκράτορα να υπογράφει χρυσόβουλα και να χαρίζει στα διάφορα Βατοπέδια κομμάτια γης. Πάλι βλέπω τους μεσίτες, αλλά και ιθαγενείς της Πολυνησίας να γελάνε όταν ακούν ότι μας ανήκει η γη: «Μήπως σας ανήκει κι ο ουρανός; Χα, χα, χα!» Πίσω απ’ τις πλάτες του Πανάγαθου, μάλλον έτσι είναι! Κι ο ουρανός πωλείται, απ’ την ίδια επιχείρηση!
Αυτό που δεν βλέπω, βέβαια, είναι τι σχέση έχει η τωρινή Ελλάδα με τον σουλτάνο, τον βυζαντινό αυτοκράτορα, τον ρωμαίο. Το ’21 δεν ήταν μια επανάσταση απέναντι σ’ όλη αυτή την αλυσίδα; Μήπως από την εποχή του Αρατου δεν είχε να ονομαστεί τόπος με το πραγματικό του όνομα; Ψέματα ότι για χίλια βάλε χρόνια δεν λεγόταν Ρώμη; (Κάτω η Ρώμη, πάνω ο Αστερίξ!)
…μ’ έχει πιάσει κρίση Ιστορίας. Ξαφνικά νοιώθω ότι τίποτα δεν είναι αρκετά παλιό σ’ αυτόν τον τόπο, ώστε να μη μ’ επηρεάζει. Μακάρι να πάθαιναν κρίση Ιστορίας και τ’ αφεντικά. Θα καταλάβαιναν τότε πολλά, όπως π.χ. ότι δεν γίνεται να ‘χεις τον πρώτο στόλο στον κόσμο και να πουλάς τα λιμάνια σου… στους Κινέζους! Θα καταλάβαιναν; Μμ, ξέχασα μάλλον κι εγώ την Ιστορία…

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Μικρές μεγάλες αλήθειες (Αθήνα)


Η ζωή είναι σαν τουαλέτα. Περιμένεις, περιμένεις ν’ ανοίξει η πόρτα, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι κανείς δεν είναι μέσα…
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας έχουν σερβιριστεί από την τράπουλα. Μόνο τον τρόπο που παίζουμε την παρτίδα.
Ερωτας είναι ένα παιχνίδι που για να κερδίσεις πρέπει να χάσεις.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ποτάμι. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε την κοίτη του.
Η φράση «δεν ξέρω τίποτα» είναι ένα ψέμα. Απόδειξη ότι το λένε συνήθως υπόδικοι υπουργοί ή φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης.
Η γυναίκα είναι η τέλεια στατιστική μηχανή. Μπορεί να ξέρει καλύτερα για σένα από σένα. Τις επιδόσεις σου, το καλό ή κακό κοινωνικό σου προφίλ.
Ολοι βλέπουν ότι ο «Βασιλιάς είναι γυμνός», αλλά νομίζουν ότι το βλέπουν μόνο αυτοί, γι’ αυτό και δεν φωνάζουν. Φοβούνται μην τους πάρουν για τρελούς.
Μόνο ο αλληλοθαυμασμός θα μας σώσει.
Καλύτερα αντί να σκεφτόμαστε πόσο χαζοί είμαστε, είναι να σκεφτούμε πόσο μεγάλα περιθώρια βελτίωσης έχουμε.
Καλό είναι να μην είσαι πιόνι. Ιδίως όταν το παιχνίδι είναι τάβλι.

(περισσότερες αλήθειες σε λίγο)

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Ποιο βραβείο; (Ηλεία)


Ημουνα υποψήφιος για το βραβείο Μπούκερ. Εγραφα για τον απέραντο άδειο ανοιχτό ορίζοντα της Μπούκας στη Μεσσηνία και του Μαραθιά στην Ηλεία.
Ο ορίζοντας δεν σήμαινε τίποτα εκτός από τον άξονα ≠ ∞, -∞ που εξηγούσε το συνολικό σύμπαν.
Δηλαδή το χάος, όπως θα σου εξηγούσε μια μελαχρινή ντόπια με γυαλιά μύγας αν ήθελε, και μια φερτή απ’ τις Κυκλάδες με τη σιωπή της.
Βέβαια, η σιωπή της είχε τη γνώση της σιωπής από τα Μάρμαρα στη Μήλο, που μια εκκλησία – μοναστήρι αιωρούνταν στο χρόνο πάνω απ’ τα φιδίσια μονοπάτια, την ώρα που το ηλιοβασίλεμα μοίραζε αστέρια στους διαβάτες και γραμμές στο ακρωτήρι του Βάνι και την Ερημόμηλο.
Δεν μίλαγε παρά μόνο ο ορίζοντας. Δεν άκουγα παρά μόνο αυτά που ήθελα να ακούσω. Τόσο πολύ που ούτε ξέρω ακόμα αν πήρα ποτέ το βραβείο.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Ζει ο πρόεδρος; (Ισθμός)


Μόλις διάβασα ότι ο πρόεδρος της Βόρειας Κορέας Κιμ Ιλ Γιονγκ έχει τρεις βδομάδες να κάνει δημόσια εμφάνιση. Φήμες λένε ότι τελευταία δεν είναι πολύ καλά στην υγεία του. Ο Κιμ, γιος του επί εβδομήντα χρόνια προέδρου της Β. Κορέας Κιμ Ιλ Σουνγκ, πρέπει να πάσχει από σοβαρά προβλήματα υγείας. Μάλιστα, όπως αναφέρει ο Κορεάτης θεωρητικός Σιγκαμούρα (σύνθετο όνομα) σε σχετικό βιβλίο του, ο Κιμ ο νεώτερος πρέπει να έχει πεθάνει από το 2003 και η χώρα διακυβερνάται από τέσσερις τουλάχιστον σωσίες του, με τη βοήθεια βέβαια των κατάλληλων μυστικοσυμβούλων.

Λογικό, αν το δεις από μια πλευρά, γιατί και αυτού του είδους τα καθεστώτα δεν ήταν παρά σωσίες από το πρωτότυπο που είχε φτιάξει ο Πατερούλης των Λαών στη μεγάλη μαμά Σοβιετία. Παρ’ όλα αυτά η Β. Κορέα μια χαρά διακυβερνάται αφού έφτασε στο σημείο να απειλήσει πυρηνικά τις ΗΠΑ του πανέξυπνου προέδρου Μπους. Σαν να λέμε ότι εγώ με μια καρατιά μπορώ να ξεπαστρέψω πέντε φουσκωτούς έτσι με τη μία… Σε αντάλλαγμα για να μαζέψει τα πυρηνικά της δέχθηκε ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό από τη Δύση.

Βέβαια αυτό εμείς στην Ελλάδα, τι να μας λένε, το εφαρμόζουμε χρόνια τώρα. Ενας Καραμανλής, ένας Παπανδρέου σε μορφή σωσία, κυβερνάνε μια χαρά τη χώρα τόσες δεκαετίες. Το πρωτότυπο ασφαλώς πρέπει να φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο του κράτους. Αλλά και επί αρχαιότητος ένας ήταν ο Μίνωας και κυβερνούσε αιώνες την Κρήτη μια χαρά. Δεν αναφέρθηκε ποτέ Μίνωας με δεύτερο όνομα, όπως θα λέγαμε π.χ. Φαραώ Τουταγχαμών. Ο μόνος Μίνωας με δεύτερο όνομα είναι ο Κυριακού, αλλά αυτό ίσως είναι συνωνυμία.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Βάσανα (Κορινθία)


Ακουγα μια δαφήμιση στο ραδιόφωνο…
- Τοκ! Talk! Talk!
- Ποιος είναι;
- Τα βάσανα.
(Ακούγεται μπουζούκι πονεμένο και φωνή πονεμένη που τραγουδάει κάτι σε στυλ: «Αχ, τα βάσανα, πάλι ήρθανε τα βάσανα…» Ολοι έχουμε βάσανα.)
- Τοκ τοκ τοκ!
- Ποιος είναι!;
Τα βάσανα, είπαμε
- Δεν είμαι εδώ. Εχω πάει στα Τζάμπο!
Α, χα χα χα χα χα χα χα (συγνώμη δεν μπορώ να κρατηθώ) χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα (τι γέλιο… Τα βάσανα!) χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα (Σε λίγο θα κατηγορηθώ και για γκρίζα διαφήμιση, αλλά δεν κρατιέμαι). Ακου, χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα, Ποιος είναι; χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα Ακου χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα, Ποιος είναι; χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα, Τα βάσανα; Ακου χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα Ποιος είναι; χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα, Δεν είμαι εδώ. Ου χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα, Ετσι θα λέω κι εγώ όταν ακούω προβλήματα. Χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα. Εχω πάει στα Χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα Τζάμπο χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα (συγνώμη, ε;)

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Τα παραμύθια (Αθήνα)


«Λευτεριά στον Κοντορεβυθάκι!» έλεγε ένας τοίχος έξω απ’ τον παιδικό σταθμό μας… «Δίκη 11/7». Ενας πιτσιρικάς που το ‘δε, έβαλε τα κλάματα. «Μπαμπά, μπαμπά, δικάζουν τον κοντορεβυθούλη!» είπε φωνάζοντας.

Να ‘ταν μόνο αυτός! Η Χιονάτη με τους 7 νάνους είχε ήδη περάσει ανακριτή για ανάρμοστη συμπεριφορά. Ο (sexy) Μπομπ ο Σφουγγαράκης περίμενε δικαστήριο. Τα Στρουμφάκια τα ‘τρεχαν για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών. Οι Γαλάτες δεν θα τη γλίτωναν την κατηγορία για τρομοκρατία. Αλλά κι η Σταχτοπούτα, το βασιλόπουλο, ο μικρός Γιαννάκης κ.α. δεν ήταν σε καλύτερη μοίρα.

Ο Κοντορεβυθούλης ήταν μόνο η αρχή. Οπως τις παλιές κακές μέρες που ο Μάο Τσε Τουγκ τα ‘χε βάλει με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ και τον Ντόναλντ και γύρευε να τους απαγορέψει. Σε λίγο θα αναγκαστούν να κλείσουν όλα τα παραμύθια, λόγω έλλειψης προσωπικού. Ο κακός χαλάστρας και οι βοηθοί του, τα όργανα, ξέραν τι κάνουν. Αφού κλείσαν τις αλάνες κι ερήμωσαν τα μπαλκόνια, έτσι που παν, σε λίγο θα μείνουν μόνο τα βιντεογκέιμ, όπου κάτι απαίσια τέρατα σκοτώνονται μεταξύ τους, παίζοντας καράτε. Μετά θα απαγορευτεί και η παιδική ηλικία. Το νου μας, παιδιά.

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Φεστιβάλ Μηδέν (Καλαμάτα)


Να ‘μαι πάλι στην Καλαμάτα. Ενα καινούριο φεγγάρι πάνω απ’ τον κόλπο μοιάζει με φρεσκοκομμένο νύχι. Μου θυμίζει να κόψω τα νύχια μου. Να ‘ταν άραγε κι αυτά τόσο λαμπερά; Θα φώτιζαν τη νύχτα;

Βρίσκομαι στο Φεστιβάλ Μηδέν, στην παλιά πλατεία της πόλης. Βλέπω ωραία βίντεο που μάζεψαν απ’ όλο τον κόσμο οι φίλοι μας. Το βραβείο μου όμως θα δώσω σε ένα απ’ όλα: Δικαιωματικά ανήκει στο πιο βαρετό βίντεο του κόσμου. «All together, all alone». Δείχνει, λοιπόν, δύο τύπους ντυμένους για δεξίωση που κάθονται σ’ ένα καναπέ. Δεν κάνουν τίποτα άλλο. Το βίντεο διαρκεί πολλή ώρα, πάρα πολλή ώρα. Την πρώτη ώρα που το βλέπω, δεν λέω, έχει ενδιαφέρον. Τις επόμενες δύο ώρες… έχω υπομονή. Το βίντεο όμως πρέπει να ‘ταν πολύ βαρετό για τον σκηνοθέτη του. Τόσο που κάποια στιγμή πρέπει ν’ άφησε την κάμερα να δουλεύει και έφυγε! Πρέπει να μην το άντεχε ούτε ο ίδιος! Μετά την κοπάνησαν κι οι δυο τύποι. Για το επόμενο 24ωρο, βλέπαμε μόνο τον καναπέ. Την άλλη μέρα πρέπει να το πήραν φιλότιμο οι ηθοποιοί γιατί γύρισαν. Φέραν μάλιστα και δυο φίλους τους! Ο ένας πότε πότε μας χαμογελούσε και ο άλλος, κρατώντας ένα ποτήρι, μας έκανε «στην υγειά μας»! (αλλά δεν έπινε…) Είχα αρχίσει να παίρνω ένα συναίσθημα οικειότητας και να ταυτίζομαι με την υπόθεση, μέχρι που, δυστυχώς, ο σκηνοθέτης πρέπει να γύρισε κι έκλεισε την κάμερα! Ενιωσα ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Τώρα έπρεπε να βρω καινούριο τρόπο ζωής. Μιλάμε για αριστούργημα! Τόσο που ούτε ο σκηνοθέτης του δεν το κατάλαβε. Ούτε κανείς άλλος. Μόνο εγώ! Αισθάνομαι μια κρυφή υπερηφάνεια για τον εαυτό μου.

Συνεχίζω να κόβω τα νύχια μου. Ο Μεσσηνιακός Κόπλος γεμίζει φεγγάρια.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Το τίμημα του στυλ


Αχ βρε Αλέκα! Τι μου ‘κανες πάλι! Πάνω που το ‘χα απωθήσει και κόντευα να ξεχάσω τον άτυχο έρωτα μου για την Μαρία την Ασχημη, που μας πρόδωσε, ήρθες εσύ και μου τα θύμισες όλα… Γιατί να πεις ότι η Μαρία μοιάζει με τον Συνασπισμό κι έτσι κι αυτός σε λίγο θα βγάζει τα σιδεράκια και τα αυτοκόλλητα φρύδια για να παντρευτεί το αφεντικό της, τον αδίστακτο καπιταληστή που ρουφάει το αίμα των εργατών, με τη σωλήνα της Ελλενίτ, τον κ. Μαντά! Γιατί; Ζηλεύεις που κάνω σεξ με τον Συνασπισμό; Αφού εσένα αγαπάω. Ισως βέβαια κι εγώ πρέπει να ‘μαι δυνατός και να αντιμετωπίσω κάποια στιγμή την αλήθεια. Καμιά Μαρία δεν μπορεί να παραμένει για πάντα άσχημη, αδέξια και απλή σαν κοπέλα του λαού. Και αν παραμείνει, θα ‘ναι μια απλή εργάτρια φασόν, θα ’ναι όπως η Αλέκα, άγρια και ανυποχώρητη ως το τέλος, θα κοιτάει με το ένα μάτι ευθεία, αταλάντευτα, αλλά με το άλλο θα αλληθωρίζει συνέχεια. Και όταν την βλέπεις να ’ρχεται κάποια στιγμή στην δουλειά με Μερσεντές, μπορεί να το ξανασκεφτείς. Τι έγινε; Ποιος πήρε αυτό το άνθος και το ’κανε βασίλισσα σε σκοτεινές στοές, με σφυροδρέπανα ετοιμόρροπα πάνω από φτωχούς χορευτές συρτάκι; Με ολόκληρες στρατιές απο σκελετούς ανθρωποφάγων που έχουν του στομαχιού τη θέση, άλλους σκελετούς, από οπαδούς τους. Στοές ντυμένες με αόρατα πλακάκια που έχουν κατά καιρούς κάνει, όπου αόρατο και αυτό βαδίζει το φάντασμα του μόνου ανθρώπου, που αν και ζωντανός έχει φάντασμα, του Μητσοτάκη! …Παρέα, με τα άλλα φαντάσματα από την πτέρυγα των φαντασμάτων. Ετσι είναι. Αλλοι που παν’ με την εξουσία και άλλοι που είναι εξουσία. Κι οι δύο όμως αφήνουνε στην Ιστορία το ίδιο γλοιώδες ίχνος όπως του σαλιγκαριού!

Με συγχωρείς όμως τώρα, θέλω να παρακολουθήσω στην τηλεόραση τον γάμο του Σαρκοζί με τον Τσίπρα (ή Κάρλα Μπρούνι; ...Δεν ξέρω, μ’ έχεις μπερδέψει με αυτά τα ονόματα βρε Αλέκα!).

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Στυλό «Βιότυπος» (Χολαργός)


Αυτό το στυλό το πλήρωσα ακριβά. 125 ευρώ! Πήγα κι έκανα τεστ DNA για να δω αν είμαι ο εαυτός μου. Εστειλα τη σκιά μου για ταυτοποίηση να δω αν είναι δικιά μου. Μέχρι και στη CIA, ΕΥΠ, ΔΕΗ, ΣΔΟΕ, Ιντερπόλ, RGB απευθύνθηκα και ζήτησα επανεξέταση δακτυλικών αποτυπωμάτων.

Είχα βάσιμες υποψίες ότι δεν είμαι ο εαυτός μου. Αλλά κι ο άλλος εαυτός μου πάλι δεν είχα πειστήρια ότι είμαι. Ολοκλήρωσα τις μικροβιολογικές μου εξετάσεις. Εστειλα τα αποτυπώματά μου, φωνής και body language, στο Echelon για έρευνα. Αναρωτήθηκα φωναχτά «Ποιος είμαι εγώ;» δημόσια, ενώπιον περαστικών και μ’ έψαξα στο Google Earth. Με αναζήτησα στις οικογενειακές φωτογραφίες, στις αναμνηστικές από το στρατό, σε κοπή πίτας, σε ποδοσφαιρική ομάδα και ομάδα χόκεϊ επί πάγου. Στις φωτογραφίες πιγκουίνων στην Ανταρκτική. Σε φωτογραφία πιθήκων Μακάκα απ’ το Βόρνεο. Ολα αυτά για να επιβεβαιώσω την ανυπαρξία μου.

Κοίταξα στα πρακτικά της Επιτροπής Σοφών να δω αν είναι η υπογραφή μου μέσα. Βάδισα ανάποδα στην παραλία να ταυτοποιήσω τα ίχνη μου. Εψαξα στην άμμο. Γύρισα ανάποδα τον χάρτη. Μέτρησα τους αστερισμούς. Εχωσα το κεφάλι μου στην άμμο για να διακηρύξω την επίΛυση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υιοθέτησα την απουσία μου ως μέθοδο αλλοτρίωσης της αλλοτρίωσης. Επένδυσα έτσι στα όνειρά μου (είν’ η μόνη πατρίδα).

Στο τέλος το πήρα απόφαση: Εγώ είμαι! Οχι αυτός που ήμουνα, αλλά αυτός που θα μπορούσα να ήμουνα! Τρέμετε κουρέλες! Ο (ημί)θεος επιστρέφει.