(Διήγημα σε συνέχειες)Μάλλον έπρεπε να το κάνω σύστημα. Οταν τους έλεγα κάνα κουφό, αμέσως έβγαζα τα ποτά της βραδιάς. Βέβαια, αν συνέχιζα έτσι θα γινόμουν εγώ αλκοολικός ή αυτοί ροκ σταρ (Ξέχασα να πω ότι όλοι αυτοί οι τύποι είχαν αυτό το κόλλημα. Ποιος ξέρει τι τους βάζαν στα τριπάνια τους μέσα…)
Μια φορά στη Σκιάθο, είδα ένα χοντρό μαλλιά αμερικανό, λιώμα στο μεθύσι. Μόλις έμαθε ότι είμαι από ‘δω, άρχισε να μου τα πρήζει να του πω κάτι αρχαίο. Ο τύπος κέρναγε σφηνάκια αφενός, αφετέρου μου κόλλαγε πολύ, οπότε για να τον ξεφορτωθώ, του ‘πα ένα που ‘χα βρει σ’ ένα αναγνωστικό: «Κατά τον δαίμονα εαυτού»! Ο Μόρισον έμεινε κάγκελο. Με φίλησε στο κούτελο κι εξαφανίστηκε, αφήνοντας μου μια ντουζίνα σφηνάκια.
Ενα βράδυ πίναμε ούζα στην Υδρα μ’ έναν αλλοδαπό γέρο. Μου ‘κλαιγε για μια γκόμενα. Πρέπει να ‘ταν πολύ καταθλιπτικός τύπος, αλλά τον ανεχόμουν γιατί κέρναγε. Κάποια στιγμή άρχισα να του λέω ότι καλό είναι να την έβλεπε λίγο αλλιώτικα με τις γυναίκες ώστε να μην τον έχουν σούζα.
«Tipes?» μου ρώταγε με ηλίθια προφορά.
- «Σούζα!»
- «Α, Suzanne!»
- «Οχι, σούζα!»
- «Suzanne»
«Ε, α’ γαμήσου. Ναι, Σούζαν» του ‘πα για να τον ξεφορτωθώ. Αμέσως πήρε μια κιθάρα κι άρχισε να τραγουδάει παράφωνα: «Σούζαν, Σούζαν…» Ο Λέοναρντ Κοέν ήταν πραγματικά ανυπόφορος. Ηπια όλα του τα τζιν κι εξαφανίστηκα εγώ, αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου