(Διήγημα σε συνέχειες)Μια άλλη φορά, στην Πάργα, βρήκα έναν τύπο με ηλίθιο τριγωνικό μουστάκι, κάτω από το κάτω χείλος. «Γεια σου», μου λέει, «είμαι από ‘δω και ήρθα από την Αμερική να βρω τις ρίζες μου. Με λένε Ζάππα. Ο παππούς μου είχε πολλά λεφτά κι ήταν μεγάλος sponsor (ευεργέτης)!» Ωραία, σκέφτηκα, άλλος ένας κολλημένος που ψάχνει για θησαυρούς… Εντάξει, του λέω, αλλά απ’ όσο ξέρω, μάλλον πρέπει να επινοήσεις το θησαυρό σου, γιατί ό,τι είχε ο παππούς σου τ’ άφησε στο κράτος. Πρέπει, πώς να το πω, να γεννήσεις μια καλή επινόηση που να σ’ αποζημιώσει για την πλάνη που σ’ έφερε εδώ.
Ο Frank έξυσε το ηλίθιο μουστάκι, κόλλησε για λίγο και μετά μου ‘πε με τη βαριά φωνή του: «Mothers of Invention! How does it sound?»
«Μια χαρά» του λέω… Την κοπάνησε πριν τελειώσω, αφήνοντάς με με τη βότκα του. Είχα συνηθίσει.
Λίγα χρόνια πιο παλιά, στη Μύκονο είχαν σκάσει κάτι τύποι, ντυμένοι με ρόμπες, μουστάκια και καρέ μαλλί. Εμοιαζα που έμοιαζα με βοσκό, αν και ψαράς και κυνηγός κατ’ ουσίαν, πέφταν συνέχεια πάνω μου και ζήταγαν να βρουν παράνομες ουσίες κι ό,τι άλλο για να κάνουν κεφάλι, τρομάρα τους (όπως κομμωτήριο π.χ.). Ε, τους είπα μια, τους είπα δυο κι αφού δεν παίρναν από λόγια, τους το ‘ριξα στο τέλος στον αγγλικό λυρισμό: «Σας το ‘πα ρε! Δεν έχω nothing! Τι τα θέλετε all that jazz? All you need is love! Καλά, τι λέω τώρα, σιγά μην καταλάβατε… Γαμώ το κεφάλι σας κομμώτριες!»
Ο Paul κοίταξε τον Ringo με νόημα κι αμέσως εξαφανίστηκαν, αφήνοντας μια βότκα πορτοκάλι και μια μαργαρίτα. Μετά έμαθα πως τους λένε Beatles.
Η συνέχεια και το τέλος στο επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου