Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οι μούμιες και τα τρένα (Ανάφη)


Τον 19ο αιώνα, μετά τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Αίγυπτο, ξαφνικά οι μούμιες έγιναν πολύ της μόδας. Το χρυσάφι που συνόδευε τον τάφο του Τουταγχαμών, οι Πυραμίδες, όλα αυτά ηχούσαν μαγικά στ’ αυτιά των ευρωπαίων. Ευγενείς, αστοί, αξιωματούχοι, φιγουρατζήδες, οι πάντες, θεωρούσαν υποχρέωσή τους να έχουν κι από μία μούμια.

Η «Κοιλάδα των Βασιλέων», ούτως ή άλλως, είναι γεμάτη από εκατομμύρια μούμιες αρχαίων Αιγύπτιων ευγενών, αστών, αξιωματούχων και φιγουρατζήδων γενικώς. Σιγά σιγά, οι μούμιες πέρασαν κι απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για τους ίδιους λόγους, μέχρι την Κρίση του Ανθρακα το 1859, που ξαφνικά, για λόγους σχετικούς με τη σχιζοφρένεια του καπιταλισμού (συγκεκριμένα, επειδή υπήρχε μεγάλη παραγωγή άνθρακα), κατέληξε να μην υπάρχει πουθενά κάρβουνο! Και τότε, τα τρένα άρχισαν να καίνε μούμιες. Ησαν ήδη τόσες πολλές που περίσσευαν πια, καθώς άλλαζαν οι μόδες. Τρένα με χαρτοπαίκτες, πόρνες, τυχοδιώκτες, πιστολάδες και πάσης φύσεως καθάρματα που πήγαιναν να κατακτήσουν το Φαρ Ουέστ, με ενέργεια από τις καβουρντισμένες σάρκες κάποιου ιερέα, π.χ. της Ισιδας, 7.000 χρόνια πίσω.

Ετσι, νομίζω, γίνεται και στις μέρες μας. Τα μουμιοποιημένα ακίνητα, οι θησαυροί, το ιερό credit, όλα καταθέσεις στην τράπεζα του χρόνου, με μοναδικό επιτόκιο μια ανώτερη πλάνη, κρατώντας τα όμως αναλλοίωτα, τώρα γίνονται καύσιμα για το τρένο της Νέας Εποχής.

Οι επιβάτες νταβατζήδες, πολιτικάντηδες και τυχοδιώκτες. Οι μούμιες που καίγονται είμαστε όλοι εμείς, όχι μόνο τα Βατοπαίδια. Κι ό,τι μας ανήκει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου