Αυτό το στυλό το πλήρωσα ακριβά. 125 ευρώ! Πήγα κι έκανα τεστ DNA για να δω αν είμαι ο εαυτός μου. Εστειλα τη σκιά μου για ταυτοποίηση να δω αν είναι δικιά μου. Μέχρι και στη CIA, ΕΥΠ, ΔΕΗ, ΣΔΟΕ, Ιντερπόλ, RGB απευθύνθηκα και ζήτησα επανεξέταση δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Είχα βάσιμες υποψίες ότι δεν είμαι ο εαυτός μου. Αλλά κι ο άλλος εαυτός μου πάλι δεν είχα πειστήρια ότι είμαι. Ολοκλήρωσα τις μικροβιολογικές μου εξετάσεις. Εστειλα τα αποτυπώματά μου, φωνής και body language, στο Echelon για έρευνα. Αναρωτήθηκα φωναχτά «Ποιος είμαι εγώ;» δημόσια, ενώπιον περαστικών και μ’ έψαξα στο Google Earth. Με αναζήτησα στις οικογενειακές φωτογραφίες, στις αναμνηστικές από το στρατό, σε κοπή πίτας, σε ποδοσφαιρική ομάδα και ομάδα χόκεϊ επί πάγου. Στις φωτογραφίες πιγκουίνων στην Ανταρκτική. Σε φωτογραφία πιθήκων Μακάκα απ’ το Βόρνεο. Ολα αυτά για να επιβεβαιώσω την ανυπαρξία μου.
Κοίταξα στα πρακτικά της Επιτροπής Σοφών να δω αν είναι η υπογραφή μου μέσα. Βάδισα ανάποδα στην παραλία να ταυτοποιήσω τα ίχνη μου. Εψαξα στην άμμο. Γύρισα ανάποδα τον χάρτη. Μέτρησα τους αστερισμούς. Εχωσα το κεφάλι μου στην άμμο για να διακηρύξω την επίΛυση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υιοθέτησα την απουσία μου ως μέθοδο αλλοτρίωσης της αλλοτρίωσης. Επένδυσα έτσι στα όνειρά μου (είν’ η μόνη πατρίδα).
Στο τέλος το πήρα απόφαση: Εγώ είμαι! Οχι αυτός που ήμουνα, αλλά αυτός που θα μπορούσα να ήμουνα! Τρέμετε κουρέλες! Ο (ημί)θεος επιστρέφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου