Να ‘μαι πάλι στην Καλαμάτα. Ενα καινούριο φεγγάρι πάνω απ’ τον κόλπο μοιάζει με φρεσκοκομμένο νύχι. Μου θυμίζει να κόψω τα νύχια μου. Να ‘ταν άραγε κι αυτά τόσο λαμπερά; Θα φώτιζαν τη νύχτα;
Βρίσκομαι στο Φεστιβάλ Μηδέν, στην παλιά πλατεία της πόλης. Βλέπω ωραία βίντεο που μάζεψαν απ’ όλο τον κόσμο οι φίλοι μας. Το βραβείο μου όμως θα δώσω σε ένα απ’ όλα: Δικαιωματικά ανήκει στο πιο βαρετό βίντεο του κόσμου. «All together, all alone». Δείχνει, λοιπόν, δύο τύπους ντυμένους για δεξίωση που κάθονται σ’ ένα καναπέ. Δεν κάνουν τίποτα άλλο. Το βίντεο διαρκεί πολλή ώρα, πάρα πολλή ώρα. Την πρώτη ώρα που το βλέπω, δεν λέω, έχει ενδιαφέρον. Τις επόμενες δύο ώρες… έχω υπομονή. Το βίντεο όμως πρέπει να ‘ταν πολύ βαρετό για τον σκηνοθέτη του. Τόσο που κάποια στιγμή πρέπει ν’ άφησε την κάμερα να δουλεύει και έφυγε! Πρέπει να μην το άντεχε ούτε ο ίδιος! Μετά την κοπάνησαν κι οι δυο τύποι. Για το επόμενο 24ωρο, βλέπαμε μόνο τον καναπέ. Την άλλη μέρα πρέπει να το πήραν φιλότιμο οι ηθοποιοί γιατί γύρισαν. Φέραν μάλιστα και δυο φίλους τους! Ο ένας πότε πότε μας χαμογελούσε και ο άλλος, κρατώντας ένα ποτήρι, μας έκανε «στην υγειά μας»! (αλλά δεν έπινε…) Είχα αρχίσει να παίρνω ένα συναίσθημα οικειότητας και να ταυτίζομαι με την υπόθεση, μέχρι που, δυστυχώς, ο σκηνοθέτης πρέπει να γύρισε κι έκλεισε την κάμερα! Ενιωσα ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Τώρα έπρεπε να βρω καινούριο τρόπο ζωής. Μιλάμε για αριστούργημα! Τόσο που ούτε ο σκηνοθέτης του δεν το κατάλαβε. Ούτε κανείς άλλος. Μόνο εγώ! Αισθάνομαι μια κρυφή υπερηφάνεια για τον εαυτό μου.
Συνεχίζω να κόβω τα νύχια μου. Ο Μεσσηνιακός Κόπλος γεμίζει φεγγάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου