Αχ βρε Αλέκα! Τι μου ‘κανες πάλι! Πάνω που το ‘χα απωθήσει και κόντευα να ξεχάσω τον άτυχο έρωτα μου για την Μαρία την Ασχημη, που μας πρόδωσε, ήρθες εσύ και μου τα θύμισες όλα… Γιατί να πεις ότι η Μαρία μοιάζει με τον Συνασπισμό κι έτσι κι αυτός σε λίγο θα βγάζει τα σιδεράκια και τα αυτοκόλλητα φρύδια για να παντρευτεί το αφεντικό της, τον αδίστακτο καπιταληστή που ρουφάει το αίμα των εργατών, με τη σωλήνα της Ελλενίτ, τον κ. Μαντά! Γιατί; Ζηλεύεις που κάνω σεξ με τον Συνασπισμό; Αφού εσένα αγαπάω. Ισως βέβαια κι εγώ πρέπει να ‘μαι δυνατός και να αντιμετωπίσω κάποια στιγμή την αλήθεια. Καμιά Μαρία δεν μπορεί να παραμένει για πάντα άσχημη, αδέξια και απλή σαν κοπέλα του λαού. Και αν παραμείνει, θα ‘ναι μια απλή εργάτρια φασόν, θα ’ναι όπως η Αλέκα, άγρια και ανυποχώρητη ως το τέλος, θα κοιτάει με το ένα μάτι ευθεία, αταλάντευτα, αλλά με το άλλο θα αλληθωρίζει συνέχεια. Και όταν την βλέπεις να ’ρχεται κάποια στιγμή στην δουλειά με Μερσεντές, μπορεί να το ξανασκεφτείς. Τι έγινε; Ποιος πήρε αυτό το άνθος και το ’κανε βασίλισσα σε σκοτεινές στοές, με σφυροδρέπανα ετοιμόρροπα πάνω από φτωχούς χορευτές συρτάκι; Με ολόκληρες στρατιές απο σκελετούς ανθρωποφάγων που έχουν του στομαχιού τη θέση, άλλους σκελετούς, από οπαδούς τους. Στοές ντυμένες με αόρατα πλακάκια που έχουν κατά καιρούς κάνει, όπου αόρατο και αυτό βαδίζει το φάντασμα του μόνου ανθρώπου, που αν και ζωντανός έχει φάντασμα, του Μητσοτάκη! …Παρέα, με τα άλλα φαντάσματα από την πτέρυγα των φαντασμάτων. Ετσι είναι. Αλλοι που παν’ με την εξουσία και άλλοι που είναι εξουσία. Κι οι δύο όμως αφήνουνε στην Ιστορία το ίδιο γλοιώδες ίχνος όπως του σαλιγκαριού!
Με συγχωρείς όμως τώρα, θέλω να παρακολουθήσω στην τηλεόραση τον γάμο του Σαρκοζί με τον Τσίπρα (ή Κάρλα Μπρούνι; ...Δεν ξέρω, μ’ έχεις μπερδέψει με αυτά τα ονόματα βρε Αλέκα!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου