Ημουνα υποψήφιος για το βραβείο Μπούκερ. Εγραφα για τον απέραντο άδειο ανοιχτό ορίζοντα της Μπούκας στη Μεσσηνία και του Μαραθιά στην Ηλεία.
Ο ορίζοντας δεν σήμαινε τίποτα εκτός από τον άξονα ≠ ∞, -∞ που εξηγούσε το συνολικό σύμπαν.
Δηλαδή το χάος, όπως θα σου εξηγούσε μια μελαχρινή ντόπια με γυαλιά μύγας αν ήθελε, και μια φερτή απ’ τις Κυκλάδες με τη σιωπή της.
Βέβαια, η σιωπή της είχε τη γνώση της σιωπής από τα Μάρμαρα στη Μήλο, που μια εκκλησία – μοναστήρι αιωρούνταν στο χρόνο πάνω απ’ τα φιδίσια μονοπάτια, την ώρα που το ηλιοβασίλεμα μοίραζε αστέρια στους διαβάτες και γραμμές στο ακρωτήρι του Βάνι και την Ερημόμηλο.
Δεν μίλαγε παρά μόνο ο ορίζοντας. Δεν άκουγα παρά μόνο αυτά που ήθελα να ακούσω. Τόσο πολύ που ούτε ξέρω ακόμα αν πήρα ποτέ το βραβείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου