Φεύγοντας από την Εθνική Οδό κι όπως πιάνεις παραλία, στο Λέχαιο, εκεί που κάποτε οι πόρνες του αρχαίου λιμανιού, βλέπεις ένα ξενοδοχείο χτισμένο πάνω στο κύμα. Αλλοτινή δόξα, απ’ τα πρώτα τσιμέντα της χούντας, με τα τυφλά δάνεια στους ανοιχτομάτηδες, ναός της τσόχας και του παράνομου ζευγαριού. Στο σεισμό του ’82 εγκαταλείφθηκε μέχρι κι απ’ τα ποντίκια του. Εν τω μεταξύ, είμαστε ήδη στο 2008, αν το προσέξατε.Δεν έχει ένα μήνα που άρχισαν έργα για την επισκευή του ξενοδοχείου. Γύρω γύρω κρέμονται υφασμάτινοι τοίχοι και μέσα γίνονται εργασίες. Εχουν σχέδια απ’ τη μελλοντική όψη του κτιρίου. Παράθυρα με μπαλκόνια και ζαρντινιέρες με ζωγραφισμένα λουλούδια. Σκέφτομαι, ιδανικό για τους σύγχρονους πελάτες, virtual κι αυτοί, εικόνα, όπως εικόνες έτσι κι αλλιώς μοιάζουν κατεβασμένες απ’ την οθόνη της τηλεόρασης και τις διαφημίσεις.
Ενα πλίθινο καλυβάκι που ξέμεινε απέναντι, μου κάνει εντύπωση. Από σύμβολο δυστυχίας και φτώχειας που ήταν πριν μερικές δεκαετίες, τώρα, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι σύμβολο αληθινής ζωής και μνήμης ενεργής. Τόσο δα κι όμως απείραχτο απ’ τους σεισμούς μισού αιώνα. Θα ‘χει ακόμα σκιές από ηλιοτρόπια, καλαμιές, μπάρμπα, γριά, γαϊδούρι. Αυτό θα ‘θελα να ‘ταν το δικό μου ξενοδοχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου