ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Τι ζωγραφίζεις; Ένα τίποτα! …Απάντησε ο πιτσιρικάς που, σκυμμένος πάνω στο πινέλο του, ανακάτευε χρώματα απορροφημένος. Στο χαρτί πάνω αράδιαζε σπίτια, αστέρια, χαρούμενα, πονηρά ή λυπημένα πρόσωπα. Λόφους, πλοία, θάλασσες, διαστημόπλοια. Έναν κόσμο ολόκληρο από πράγματα που δεν υπάρχουν, αλλά την ίδια στιγμή έμοιαζαν απίστευτα πιο ζωντανά απ’ αυτά που υπάρχουν. Πόσο «κάτι» υπήρχε μέσα σ’ αυτό το «τίποτα»!... Για μια στιγμή, σκέφτηκα πόσο καλά θα ‘τανε όλα αυτά τα «κάτι» που υπάρχουν γύρω μας, στα πρόσωπά μας, στις πόλεις μας, να υποχωρούσαν, να άφηναν λίγο χώρο κι αυτόν να τον έπαιρνε το «τίποτα» του πιτσιρικά… Ρωμανός. Όχι Σολωμός Το βράδυ βλέπω τελευταία στον ύπνο μου το Σολωμό να ‘ρχεται και σαν κάτι να θέλει να μου πει. Ωραίος, σαν άνθρωπος που έχει γίνει παρανάλωμα του πάθους του, θέλοντας, μποέμ και μέθυσος εθνικός ποιητής, με σκουντάει και μου λέει: «Ρωμανού! Όχι Σολωμού, λέγεται η παραλία…». Μετά μου δείχνει έναν τυπάκο στο βάθος που παίζει ήσυχα το σάζι του, ενώ τριγύρω χορεύ...

Ε, όχι κύριε τριαντάρη μου ότι είναι το ίδιο οι Δημοκρατικοί με τους Ρεπουμπλικάνους. Τι Άννας, τι Καϊάφας; Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος; Τι μπρόκολα, τι λάχανα;… Οι μεν σκότωσαν 6.000 Σέρβους. Οι δε 600.000 Ιρακινούς. Δεν είναι το ίδιο. Ας μην εξομοιώνουμε τον serial killer με τον στυγερό δολοφόνο. Δεν είναι ίδια τα μεγέθη. Τι δηλαδή; Φύλλα του τετραδίου, φύλλα και του δέντρου, ένα και το αυτό; Αυτή η λατρεία των απόλυτων χρωμάτων, πάντα εξαφάνιζε την ενδιάμεση ποιότητα των αποχρώσεων. Γι’ αυτό χαιρετίζουμε και την άνοδο του Συνασπισμού στις Νομαρχιακές Εκλογές τα Λατινικής Αμερικής! (ΈΝΩΣΗ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΩΝ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΩΝ ΤΑΓΜΑ ΟΣΙΑ ΣΑΛΩΜΗ) ΜΕΓΑΛΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ - Ποια είναι η κρυφή σχέση ανάμεσα στη δυσκοιλιότητα του Κιμ Ιλ Γιογκ και τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας από τη Βόρεια Κορέα; - Γιατί οι Έλληνες δεν αναλαμβάνουν την παγκόσμια διακυβέρνηση, αφού πάντα είχαν κορυφαίους πολιτικούς και στις ΗΠΑ και στην Ρωσία, παλιότερα ΕΣΣΔ; (Δεν ξέρουμε για Κίνα…) - Έχουν οι εξωγήινοι (αν υπάρχουν) λόξ...

ΠΑΤΡΑ 1 Σήμερα έχω γεμίσει φωτιά. Η Πάτρα, παλιά πουτάνα αρχόντισσα, μ’ αγκαλιάζει στο λιμάνι της και τις νεοκλασικές πλατείες. Έχω αφήσει πίσω την παραλία μου με μια λαμπερή ξαστεριά τυλιγμένη με ομίχλη και λείπω. Δηλαδή είμαι στο στοιχείο μου. Κι όμως και ‘δώ με κυνηγάνε οι χρωματιστές γραμμές που συγκρούονται σα λούνα παρκ κουρσάκια. Χορεύουν μες στα μάτια μου και γεμίζουν μ’ αυτές ό,τι υπάρχει. Ό,τι υπάρχει, μεγάλη κουβέντα, αφού ακόμα ψάχνω να βρω τι υπάρχει πέρα κι απ’ αυτό που υπάρχει. Τις μάζεψα από αεροπλανικά σύννεφα που σκίζουν το Νότιο ουρανό, διαγραμμίσεις που παραβιάζω διαρκώς, στα χιλιόμετρα που κάνω της εθνικής και χορεύουν με τις ρόδες μου. Τις κουβαλάω ακόμα μαζί μου, πάνω σε ξύλα και κεραμίδια που μαζεύω στις αμμουδιές. Στο πρωινό μου σήμερα όνειρο, γέμιζα μ’ αυτές το λευκό κορμί της δανεικής μου Δουλτσινέας που καμπυλωτά με υποδέχεται πάντα, στο κάστρο της ψηλά, περήφανη σα μακρινό αστέρι, μπλε. Ύστερα θα τις ακολουθούσα πάνω τους βαδίζοντας, καθώς θα γινόμουν τόσο ...

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ Είναι μια κίνηση αμηχανίας που ξορκίζει ωραία την απειλητική στασιμότητα του χρόνου. Απειλητική τόσο, όσο μπορεί να είναι και το πέρασμά του. Μετά, αυτή σου η κίνηση απλώνει γύρω το γοητευτικό σου κατόρθωμα (την τρύπα στο νερό) με αλλεπάλληλους κύκλους στην επιφάνεια. Αν δεν υπήρχαν κάποια προβλήματα που σχετίζονται με τη Φυσική, αυτοί οι κύκλοι θα συνέχιζαν να απλώνονται, σκεπάζοντας και τις 7 θάλασσες, δίνοντας το μήνυμα «Έι! Προσοχή! Ένας αδερφός μας βαριέται!» Εγώ πάλι, ποτέ δεν είχα τύχη στο πέταγμα της πέτρας. Κάθε βολή σχεδόν ήταν για μένα μια απογοητευτική εμπειρία. Κάποτε, που μου είχε δώσει στα νεύρα η σταθερή αποτυχία μου σε ό,τι κι αν έκανα εκείνο τον καιρό, κατέβηκα στην παραλία να πετάξω πέτρες στη θάλασσα. Αυτό τουλάχιστον μπορούσα να το κάνω. Ένα σκέτο υπόκωφο «μπλουμ» θα με επιβράβευε. Δυστυχώς η πρώτη και η δεύτερη που έπιασα ήταν ελαφρόπετρες! Έφυγα βρίζοντας… Άλλοτε πάλι έριχνα πέτρες να πετύχω ένα βράχο. Προφανώς δεν τα κατάφερνα. Οργισμένος ...

Α=Γ.gr (ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ) Αυτές τις μέρες ανακοίνωσε ο ΟΗΕ την κατάταξη χωρών πάνω στην φετινή πρόοδο για τα θέματα ισότητας των δύο φύλων. Μόλις διάβασα την λίστα ένιωσα ρίγη εθνικής υπερηφάνειας να με κατακλύζει! Την πρώτη θέση έχει η Σουηδία, ενώ την τελική, στο νούμερο 124, η Σουηδική Αραβία. Ο Ελληνικός πολιτισμός λοιπόν έκανε πάλι το θαύμα του: Κατέχουμε την θέση νούμερο 69! Τι λαμπρό μάθημα στην Ανθρωπότητα! Τι άφθαστη σημειολογία, δείχνοντας ουσιαστικά τη μόνη στάση που επιτυγχάνεται η ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα… Πιο πριν, μετά ή έξω από αυτήν, η σχέση δεν είναι παρά μια αδυσώπητη τραμπάλα, που όποιον χτυπήσει, άντρα ή γυναίκα, βλέπει απλά τον ουρανό σφοντύλι. Α=Γ.gr (2) (ΑΘΗΝΑ) Συνήθιζα να μιλάω με τους συναδέλφους στην δουλειά, όταν θέλαμε να ζεστάνουμε λίγο το κλίμα, για γυναίκες. Δούλευα τότε σε μια εταιρεία που είχε να κάνει κατά κάποιο τρόπο με την αναπαραγωγή της πραγματικότητας. Ξαφνικά ο χώρος γέμιζε χιουμοριστικούς υπαινιγμούς, πονηρά βλέμματα κι έναν αέρα σιγουριάς, απένα...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Mr. Laurens) (Βόρειος Πόλος) 1. Ο καλός ο ταξιδιώτης, λένε, δεν ξέρει που πάει. Ο καλύτερος δεν ξέρει ούτε κι από πού έρχεται. Εγώ δεν ξέρω, καν με ποιο αυτοκίνητο (ή τρένο, ΚΤΕΛ, κ.λπ.). Το λέω γιατί κάπου θα έπρεπε να αναφερθώ (και να τιμήσω βεβαίως, βεβαίως) στο καινούργιο μου αυτοκίνητο. Ένα seventy’s (σεβεντιά!) γιαπωνέζικο με μεταλλικό χρώμα, σαν αυτά που είχαν οι ντετέκτιβς σε παλιές ταινίες και κάναν το Λος Άντζελες μαντάρα. Ο Σαφτ ας πούμε, για όσους θυμούνται. Τώρα ποιο έγκλημα (ή θαύμα) πρόκειται να εξιχνιάσω… τι να σας πω. Θα δείξει μέχρι τα Χριστούγεννα, φαντάζομαι. 2. Προσπερνάω χωριά και πόλεις στολισμένα με χριστουγεννιάτικα Δημοτικά φώτα. Η βροχερή Πάτρα είναι μια έκπληξη. Τα φώτα ανακατεύονται με τις σταγόνες στο παρ μπριζ. Βουβές μουσικές που ανακατεύονται. 3. Αυτές τις μέρες δούλευα πάντα σαν Άγιος Βασίλης (βλ. φωτό). Ένα αυθεντικό αίσχος χαρμολύπης. Με είχαν μαζί με άλλους άστεγους και μαζωματάρηδες έξω από super market και καταστήματα παιχνιδιών...

Το οχυρό 16 (σπίτι) Προσπαθούμε να δούμε στην τηλεόραση τη συνέχεια από τους Μόντι Πάιθονς: «Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης» αλλά μάταια. Η οθόνη γέμιζε συνέχεια χιόνια, από τους κουραμπιέδες που τίναζαν μπρος στις κάμερες οι Τραγκαουνάκδες. «Οι φυγόστρατοι στο χακί», ο χρόνιος πόλεμος του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του. Εν τω μεταξύ δείχναν κι άλλα. Άλλοι πέταγαν ρουκέτες και γινόταν θόρυβος, άλλοι μίλαγαν λατινικά… Παράσιτα είχε γεμίσει η ζωή μας (που ‘ναι η τηλεόραση!). Πίσω στο έργο, τα γουρούνια οι σταυροφόροι είχαν ιδιωτικοποιήσει όλη την επικράτεια κι οι ιππότες πια ήταν οχυρωμένοι στο τελευταίο οχυρό, το 16, στην κοιλάδα Συντάγματος. Έχυναν το καυτό λάδι των Κουμπάρων, σφαγές γίνονταν στις στρατιές των φοιτητών και στις τσέπες των γονέων τους. Χαμός! Αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτε γιατί η τηλεόραση έδειχνε άλλα. Άρα, μάλλον θα συμβαίνανε άλλα… Μέχρι να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε τι στ’ αλήθεια είχε συμβεί… Τον γιατρό γρήγορα (Πάτρα) «Εδώ κάτω στην Ελλάδα πρέπει...

Το είναι και το κάτι (Αμαλιάδα) Στην αμμουδιά, στην παραλία, είχε υπέροχη χειμωνιάτικη λιακάδα. Ο Ρούλης θεώρησε σωστό να με βάλει στην συζήτηση που είχε με τον εαυτό του. «…έχω πίτουρα στο μυαλό και θέλω να σώσω τον κόσμο;» αναρωτήθηκε ο Ρούλης. Μετά μου διηγήθηκε πώς έσωσε ένα μωρό, από μια κακή τσιγγάνα που το τσιμπούσε για να κλαίει κι έτσι να γίνει πιο καλά η ζητιανιά. «Δεν έχεις πίτουρα», του λέω. «Άσε. Εγώ ξέρω πιο καλά» απάντησε. «Έχω». «Ό,τι πεις, Σούλη». Μετά πήρε το σοβαρό του ύφος (πράγμα που τον έκανε ν’ αλληθωρίσει λίγο), με κοίταξε και μου ανακοίνωσε: «Εμένα που με βλέπεις, ήμουν πάντα ένα τίποτα. Ποτέ ένα κάτι. Τ’ ακούς; Ποτέ!». Μετά άλλαξε το αλληθωρισμένο ύφος και επανήλθε. «Λες να ‘μαι πάντα έτσι, ρε Τζίμη; Ένα τίποτα;» Σκέφτηκα λίγο, συγκεντρωμένος στο να μην σκέφτομαι καθόλου, δεν τον κοίταξα και του απάντησα: «Είσαι ένα τίποτα και αυτό είναι κάτι…». Ο Ρούλης χάρηκε. Μπορεί και να συγκινήθηκε. Πήγε να φέρει ένα κρασί ακόμα, για να με κεράσει. Τον άκουγα να μουρμουρ...

Ο φόβος (Πουθενά) Βλέπω πολύ τηλεόραση. Δεν ξέρω γιατί. Ισως από συνήθεια. Ισως γιατί φοβάμαι να βγω έξω, να αντιμετωπίσω την πραγματική ζωή. Γιατί όλοι κοιτάζουν και σχολιάζουν ό,τι κάνω. Γιατί είμαι ηλικιωμένος, μοναχικός, για οτιδήποτε. Τόσο, που τα κεφάλια που βλέπω να μιλάνε τα ψηφίζω και για αντιπροσώπους μου. Είναι οι μόνοι που έρχονται σπίτι να μου κάνουν παρέα. Αλλά τώρα τελευταία έχει αρχίσει να με φοβίζει πολύ. Φοβάμαι ότι θα μου ρίξουν οι Βόρειο Κορεάτες πυρηνική βόμβα στο μπάνιο. Οτι Αλβανοί με καλάσνικοφ θα μου πάρουν τις καταθέσεις απ’ την τράπεζα. Οτι θα ρίξει χαλάζι και πλημμύρες. Οτι ο βοσκός θα με πυροβολήσει στο δάσος. Οι Μουτζαχεντίν. Οι τρομοκράτες. Τα γριπωμένα πουλερικά. Κι επειδή ο φόβος είναι εθιστικός βάζω και μετά ταινίες το βράδυ, για να χαλαρώσω. Αμερικανούς να σκοτώνονται μεταξύ τους. Το φυτό Είχα φυτέψει μια κροκοδειλιά. Περίμενε υπομονετικά τα θηράματά της. Την πότιζα κροκοδείλια δάκρυα κι αυτή ανταπέδιδε με κροκοδείλια χαμόγελα. Ολη μέρα, τα κροκοδειλό...

Ο Ζανώ κι ο πινακας (ΑΘΗΝΑ, ΓΥΖΗ) Ο Ζανώ ήθελε να αγοράσει τον πίνακά μου «Ατοπία». Η Μάγδα τον είχε κορνιζάρει και τον είχε στην κουζίνα της. Ηταν ένα παζλ του παραλόγου που είχα φτιάξει με μια κοπέλα από την Σαλονίκη. Θέλαμε να γίνει τόσο μεγάλος που να φαίνεται από την Θεσσαλονίκη. Μου άρεσε πολύ αυτός ο πίνακας. Και στην Μάγδα άρεσε. Είχα ένα αυτοκίνητο χτυπημένο από παντού, πήγαινε όμως μια χαρά. Ολοι θεωρούσαν υποχρέωση να μου βάλουν χέρι για το αμάξι. Στο τέλος τα ‘χα παίξει. Φώναξα τον Ζανώ να αγοράσει τον πίνακα, μήπως και πάρω καμιά δευτεράτζα ατσαλάκωτη και ησυχάσω. Ο Ζανώ τότε άρχισε να με παίζει σαν τον γάτα το ποντίκι. Στο τέλος κάλεσα ενισχύσεις. «Λέγε Ζανώ» του είπα «τώρα που έχουμε πέντε μάρτυρες, θα τον πάρεις τον πίνακα ή όχι;» Δεν είχε άλλη επιλογή. Η Μάγδα όταν το έμαθε κρανιώθηκε κανονικά. «Είναι δικός μου ο πίνακας» φώναζε. Του την έπεσε κανονικά και αντικανονικά. Εγώ αγόρασα τη δευτεράντζα και αυτή άρχισε να καίει φλάντζα, κάθε Τρίτη και Πέμπτη! Μετά από καιρό...

Η φάρμα (Χαλκίδα) Είχα μια μικρή φάρμα και φύτευα σφυροδρέπανα. Τα πότιζα με αίμα και ιδέες, στιχάκια του Ρίτσου, της Ρόζας Λούξεμπουργκ κ.λπ. Σκληρή λιγάκι δουλειά, αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει. Τώρα μάλιστα με την πτώση του Υπαρκτού, είχαν ανοίξει αρκετά οι δουλειές. Αφού, να φανταστείτε, ένα τούβλο από το Τείχος του Βερολίνου κοστίζει σήμερα πάνω από 3.000 στερλίνες κι όλο ανεβαίνει. Ο ήλιος ανέβαινε κάθε πρωί και φώτιζε τη γη με το χρυσό του χρώμα και το σύμβολο του δολαρίου (και άλλες φορές του ευρώ) στη μέση. Το βράδυ πάλι, έβγαινε το κουτσουρεμένο φεγγάρι με το άλφα της αναρχίας επάνω. Οργωνα καθημερινά τη γη με δυο αγελάδες από την cow parade. Οι λουρίδες από το όργωμα ήταν μια λευκή, μια γαλάζια, μια λευκή, μια γαλάζια και στο βάθος φαινόταν ένα σταυροδρόμι (εκεί που μου ‘πες σ’ αγαπώ, εκεί που άλλαξες γνώμη). Στα διπλανά χωράφια, φαντάζομαι, καλλιεργούσαν άλλα σύμβολα κι αντίστοιχα φαντάζομαι θα έβλεπαν άλλα σύμβολα να ανατέλλουν και να δύουν. Εγώ βέβαια, δεν έπαυα να ελπ...

Ο Δημόσιος Ανθρωπος (πεζόδρομος Γαργαρέττα) Το γωνιακό καφέ του πεζόδρομου έχει μια πολυτέλεια χαλαρωτική. Παραγγέλνω καφέ στη σερβιτόρα με τα χαμογελαστά μάτια και πάω ίσα στην τουαλέτα. Εκεί, είναι δυο θάλαμοι, που αντίθετα με τη ζωή δεν έχουν δύο πόρτες. Η μία λείπει. Στέκομαι ελάχιστα και προσπαθώ να αποφασίσω πού να πάω. «Εσύ, δεν είσαι δημόσιος άνθρωπος;» ρωτάω τον εαυτό μου. «Οχι όμως και για τις σωματικές μου ανάγκες!» μου απαντάει. Διαλέγω την πόρτα. Ο Λουδοβίκος έπαιρνε τις σημαντικές αποφάσεις του κράτους ή στην κρεβατοκάμαρα ή στο αποχωρητήριο. Παίρνω τηλέφωνο τον σκιώδη υπουργό μου, κύριο Μορφό και κανονίζω μια υπόθεση του σκιώδους κράτους μου. «Κύριε, ακούγεστε», ακούω μια φωνή απ’ τη δίπλα τουαλέτα. «Ω, σας ζητάω συγνώμη», του απαντάω. «Δεν με πειράζει. Εγώ για σας το λέω». «Ευχαριστώ, μα μην ανησυχείτε. Ετσι κι αλλιώς, είμαι ο Δημόσιος Ανθρωπος». Τον άκουσα να γελάει με την απάντησή μου και χάρηκα που επαίνεσα τον εαυτό μου κάνοντας κάποιον άλλον άνθρωπο χαρούμενο. Και ...

Το κενό μήνυμα στο δρόμο (Στο δρόμο) Δεν το είχα παρατηρήσει, μέχρι που το παρατήρησα. Βγαίνοντας από την Αθήνα, κι όπως το μάτι άρχισε να μαζεύει ορίζοντες, κάμπους, εκτάσεις που απλώνουν, είδα τις διαφημιστικές γιγάντιες πινακίδες. Στηριγμένες σε σκουριασμένες σιδεριές, ακροβολισμένες στο τοπίο, παραφυλώντας να εκπέμψουν κάποιο μήνυμα. Μονό που, μετά τις δύο τελευταίες πινακίδες που πρόσεξα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλες οι επόμενες ήταν λευκές, κενό μήνυμα. Οι δύο τελευταίες ήταν ενός κόμματος που δεν υπάρχει εδώ και χρόνια. Εγραφε το όνομά του και με μεγάλα κόκκινα γράμματα «Ελπίδα για το Μέλλον». Η άλλη έλεγε πάλι το όνομα και «Προσοχή στο δρόμο». Ταυτίστηκα. Η μόνη ελπίδα για το μέλλον, το κενό ενός κόμματος που δεν υπάρχει! Ο Βούδας μού ‘κλεινε το μάτι πονηρά. Το Κοάν ήταν εδώ. Η λεκτική τρίπλα πάνω στη λογική που κλέβει τη μπάλα του νοήματος και σε απελευθερώνει από τα δεσμά της. Και ξαφνικά σβήστηκαν όλα τα μηνύματα. Λευκές ταμπέλες αλλεπάλληλες. Να ‘χαν ξεμείνει οι διαφημι...

Η ποίηση με το κοινό (Αθήνα, κέντρο) Χορός αντιπαθεστάτων γύρω από μακρόστενο τραπέζι. Ποιητική παρουσίαση. Συρροή ημικαλλιτεχνών σε κεντρικό αθηναϊκό μπαρ-καφέ. Ημουν καλεσμένος. Πέρασμα κυριών με σκούρο κραγιόν, που σου λένε «Συγνώμη, να σας σηκώσω;» με αποστειρωμένη ευγένεια, ενώ οι κολλητές περισκελίδες τους λέγαν «Σκίσε με επάνω στο τραπέζι, φαλάκρα!». Αρχισαν οι χαιρετισμοί. «Σε σύννεφα, σε άστρα σε νιώθω που ρουφάς, σε νιώθω που ανασαίνεις… Πσυχή μου!...» Αν και δεν ήταν η εβδομάδα των Χαιρετισμών. «Αγαπητοί… φίλοι. Εκ μέρους των εκδόσεων Τρεχα-γύρευε, σας καλωσορίζουμε… Προσπάθεια των εκδόσεών μας για την ενδυνάμωση τα πολιτιστικής ζωής… Ποτίζοντας τον κήπο της έμπνευσης… Γι’ αυτό θεωρούμε… Τα 34 ποιήματα…» Η πρόεδρος του συλλόγου λογοτεχνών Σαλοτραπεζαρίας: «…το “Εξη-Λέξη” του το ‘μαθα εγώ…», «…ο νέος καλλιτέχνης… οι νέοι ποιητές…», «…είμαι πραγματικά συγκινημένη…». Ενιωθα σαν μια σταγόνα γάλα σ’ ένα ποτήρι με μύγες. Ολα αυτά εκεί μέσα, κατά κάποιον τρόπο, είχαν μια σχέση με τ...

Η πατάτα (Εθνική οδός Πατρών – Κορίνθου) Η Δικαιοσύνη είναι ένα πιάτο που σερβίρεται συνήθως κρύο. Και πολλές φορές έχει την ίδια ακριβώς υφή με τις πράξεις για τις οποίες απονέμεται. Το ίδιο δηλαδή στυλ. Αυτό γίνεται χάρη σ’ ένα νόμο ανταποδοτικότητας σύμφωνα με τον οποίο υπάρχει μια κόλαση κι ένας παράδεισος για τον καθένα. Ιδια όπως κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει και βέβαια όπως έγραφε με σπρέι το καλοκαίρι πάνω σε μια αγελάδα της «κάου παρέιντ» στην Αθήνα (φτυστή η Μαριέττα): «Κάθε κοινωνία έχει την τέχνη που της αξίζει»! Γιατί τα λέω όλ’ αυτά; Γιατί η τιμωρία για το ανθρώπινο είδος όπου να ‘ναι πλησιάζει! Είναι ο αστεροειδής ΤΡ-537Χ ή αλλιώς «Αλάστωρ» από το όνομα του θεού της καταστροφής. Ο αστεροειδής έχει μπει σε τροχιά γύρω από τον ήλιο κι εμφανίζεται για πρώτη φορά στη γη το 2012. Τότε θα περάσει ξυστά από την ατμόσφαιρα προκαλώντας πλημμύρες, σεισμούς, θύελλες, πυρκαγιές και μετατόπιση της γης από τον άξονά της. Τη δεύτερη φορά που θα περάσει όμως, το 2036, απ’ ...

Παλμογράφος ευτυχίας Παρατήρηση. Εγώ με τον εαυτό μου τα πάμε πολύ καλά. Ο λόγος είναι ότι δεν ασχολούμαι πολύ μαζί του. Δηλαδή δεν μπαίνω πολύ στα πόδια του. Ας πούμε, ποτέ δεν του λέω πότε και τι θέλω. Ούτε αυτός με βάζει να κάνω ό,τι θέλει. Οπως καταλαβαίνετε, μεγάλη ευκολία. Ούτε σκέψεις παράλληλες, ούτε δισταγμοί, καταναγκασμοί, σκοτούρες, νέφη, εμπόδια και απειλές. Με την ενέργεια που εξοικονομείται έτσι, εγώ και ο εαυτός μου μπορούμε να συνεργαστούμε προκαλώντας ευγενικά έργα για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Τι πιο αθώος και εγγυημένος προσποριμός ευτυχίας, η οποία είναι συνάρτηση της προσφοράς προς τους άλλους, και του ίδιου του εαυτού σου, αν θες, νοούμενου ως άλλου! Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα σημαντικό εργαλείο στην πρόοδο της μελέτης του ανθρώπινου εγκεφάλου: Τον παλμογράφο ευτυχίας. Το πείραμα: Οταν μου φόρεσαν το σκάφανδρο με τα διπλά ρολόγια, τα ελατήρια και τα βύσματα, οι επιστήμονες εντυπωσιάστηκαν με τις παρατηρούμενες τιμές που έδειξε ο παλμογράφος. Είχαν προηγηθε...

Τα κουνέλια ζουν 60% περισσότερο όταν τα χαϊδεύεις (Μετρό, Αθήνα) 1 Είμαι στο Μετρό και παλεύω να συγκεντρωθώ στο κείμενό μου. Ορθια απέναντί μου μια κοπέλα με ένα ροζ κασκόλ. Η ακροτελεύτια ροζ φουντίτσα του στέκει μπροστά απ’ την ηβική της διώρυγα χωρίζοντάς την στα δυο, όπως ο Μωυσής την Ερυθρά Θάλασσα. Αδύνατον να συγκεντρωθώ στο ρόλο μου του γράφοντος. Εχω ταυτιστεί με το κασκόλ, κι εκστατικά χαζεύω το τοπίο… 2 Εξέρχομαι της αμαξοστοιχίας, βαδίζω στον υπόγειο Σταθμό. Εχω μόλις επαναταυτιστεί με τον εαυτό μου και ξαφνικά νοιώθω να γίνομαι λευκός, τετράγωνος, μικρός και να παίρνει ο αέρας. Μια (ξανθιά) κοπέλα κυνηγάει ένα χαρτάκι κι εκείνο διαφεύγει. Εγώ, που είμαι ευγενικός, σπεύδω να τη βοηθήσω να το πιάσει. Την ίδια στιγμή θυμάμαι ότι έχω χάσει ένα χαρτί όπως αυτά που σας γράφω τώρα. Πριν προλάβω να της πιάσω το χαρτάκι, σκύβει η κοπέλα και το μαζεύει. Το δικό μου χαρτάκι πρέπει να έγραφε κάτι σε σχέση με τον απειροελάχιστο χρόνο και πόση αιωνιότητα μπορεί να κουβαλά… Προσπαθώ ν...

Η ιδιωτικοποίηση Οσο πλησιάζουμε προς το Πάσχα τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Τη μια ο Τιτανολόγος κύριος Κάμερον ανακοινώνει ότι βρέθηκε ο τάφος του Ιησού και μέσα βρισκόταν μια γυναίκα ονόματι Μαρία, την άλλη στην τηλεόραση μας πλένει το μυαλό κάποιος κύριος ονόματι Σαμπρέλας, που μας κοιτάει στα μάτια και τραγουδάει: «Κο, κο, κο! …γεια σου Μαρία». Στο σήριαλ έχουμε τρελαθεί να βλέπουμε στο ένα κανάλι τη Βραζιλιάνα, στο άλλο την Ελληνίδα, στο τρίτο την Μπαμπάτσα κ.ο.κ. άσχημη Μαρία. Αφού έχουμε φορέσει όλες και όλοι αυτοκόλλητα φρύδια και «λυπηθείτε με» ύφος και κυκλοφορούμε έτσι μη μας πάρουνε γραμμή οι κάμερες ότι δεν είμαστε άσχημες Μαρίες κι εμείς. Αυτό το όνομα μάς κυνηγάει παντού. Εδώ είδαμε και πάθαμε να γίνουμε όμορφες για τους άντρες μας, μέχρι που πληρώναμε και τους λογαριασμούς μας τακτικά και τώρα έρχονται και μας τους παίρνουν οι άσχημες από έξω! Κάτι πολυεθνικές, κάτι Κινέζοι κολοσσοί, κάτι Εγγλέζοι που μας ρωτούν συνέχεια εκνευριστικά: “How are you?”. Τι χάου ρε μαλθα...

Η όσμωση (Ανοιξη) Παρατηρώ ότι άνθρωποι σε εντατική ή μακροχρόνια σχέση παρουσιάζουν φαινόμενα όσμωσης μεταξύ τους. Στον Ατλαντικό, στο είδος ψαριού που ακούει στο όνομα Ceratious Holboel, συμβαίνει το αρσενικό με το θηλυκό να έρχονται σε συνουσία , σε τέτοιο βαθμό που το ένα απορροφάται στο άλλο και μένει στο τέλος μόνο ένα ψάρι! Αυτό θυμίζει το μύθο του Πλάτωνα, όπου το αρσενικό με το θηλυκό κάποτε ήταν ενωμένα σε βαθμό που οι θεοί ένιωσαν απειλή! Ο Δίας τότε τα χώρισε (ως διαιρέτης θεός). Εκτοτε αναζητά το ένα το άλλο για να ανακτήσουν την παλιά δύναμη. Βέβαια, εδώ που τα λέμε μπορεί να σκεφτείτε «ε, όχι και να κουβαλάω τη βλαμμένη όλη μέρα πάνω μου!» ή «όχι και να κουβαλάω όλη μέρα τον άχρηστο επάνω μου!», πράγμα που στην περίπτωση δεν θα απέκλειε την πιθανότητα η διαίρεση να είναι παράγοντας πολλαπλασιασμού εν τέλει, αλλά μάλλον το αντίθετο! Ετσι, όπως στην τέχνη, η αφαίρεση είναι πρόσθεση, στην Ιστορία η ρίζα είναι δύναμη και στα μαθηματικά η μονάδα φαντασίας είναι το άτοπο της ρ...