ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Η όσμωση (Ανοιξη)

Παρατηρώ ότι άνθρωποι σε εντατική ή μακροχρόνια σχέση παρουσιάζουν φαινόμενα όσμωσης μεταξύ τους. Στον Ατλαντικό, στο είδος ψαριού που ακούει στο όνομα Ceratious Holboel, συμβαίνει το αρσενικό με το θηλυκό να έρχονται σε συνουσία , σε τέτοιο βαθμό που το ένα απορροφάται στο άλλο και μένει στο τέλος μόνο ένα ψάρι! Αυτό θυμίζει το μύθο του Πλάτωνα, όπου το αρσενικό με το θηλυκό κάποτε ήταν ενωμένα σε βαθμό που οι θεοί ένιωσαν απειλή! Ο Δίας τότε τα χώρισε (ως διαιρέτης θεός). Εκτοτε αναζητά το ένα το άλλο για να ανακτήσουν την παλιά δύναμη.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε μπορεί να σκεφτείτε «ε, όχι και να κουβαλάω τη βλαμμένη όλη μέρα πάνω μου!» ή «όχι και να κουβαλάω όλη μέρα τον άχρηστο επάνω μου!», πράγμα που στην περίπτωση δεν θα απέκλειε την πιθανότητα η διαίρεση να είναι παράγοντας πολλαπλασιασμού εν τέλει, αλλά μάλλον το αντίθετο! Ετσι, όπως στην τέχνη, η αφαίρεση είναι πρόσθεση, στην Ιστορία η ρίζα είναι δύναμη και στα μαθηματικά η μονάδα φαντασίας είναι το άτοπο της ριζοποίησης του αρνητικού! Ερωτευτείτε λοιπόν ελεύθερα πατώντας άφοβα όταν επιβάλλεται το Escape!

Προχώρα παιδί μου ν’ ανθίσεις!
και μετά δεν μας νοιάζει, τα κάνουμε όλα.
(Πύργος)

1. Ενα μικρό λιβάδι ανθισμένο, μ’ ένα ποταμό στη μέση που κάποτε φούσκωνε και ξέρναγε αστέρια (το κέρατό μου, δεν μπορούσα να είμαι λιγότερο λυρικός…), και πάνω απ’ την εικόνα αυτή διάφορες αλλεπάλληλες κουρτίνες χρωματιστές με νόημα, που αντανακλούσε στα μάτια της.
2. Μια άγνωστη γλώσσα από σύμβολα εικόνων που γράφεται λίγο-λίγο στα κρυφά, στις πίσω αυλές της πόλης, τους εγκαταλειμμένους τοίχους. Αν μαζέψεις τα ίχνη αυτά και τα ακολουθήσεις, μήπως βρεις και τις μουσικές της; Τις ιστορίες που αφηγείται; Αν πας όσο πρέπει αργά κι όσο χρειάζεται γρήγορα, ίσως βρεις και τη φυλή, τα πρόσωπα, τη στιγμή εκείνη που δεν θα ‘ναι μόνο εικόνα, άλλο αμπαλάζ, εμπόρευμα… αλλά καθαρή λάμψη.
3. Η Θάλεια πήρε τα απάνω της, όπως πάντα σαν ελατήριο και λάμποντας μεταμορφώθηκε από 60άρα γκρίζα ενός γλυκού μουντού φθινοπώρου στην συννεφένια γκόμενα, ξανθιά, που ήταν πάντοτε, φωνάζοντας: «Ο».
4. Εκείνη, εργαζόμενη πριν λίγο, άνθρωπος μόλις, άρχισε ασυνείδητα να αφαιρεί όλες τις κουρτίνες απ’ το βλέμμα της μέχρι που έμεινε αυτή, η πρώτη εικόνα με το λιβάδι και το ποτάμι. Ο περίεργος φύλαρχος της κράταγε το χέρι και ήταν σαν να κολυμπούσε ήδη στο ποτάμι, να ‘χε γίνει ο ίδιος ποτάμι… Η Θάλεια τους είχε σκεπάσει με μια προστατευτική άγρια χαρά. Όλα, η ανθρωπογέννεση*, η βεβαίωση ταυτότητας, ο ιονισμός του κενού μέχρι να φεγγοβολήσει, διεκπεραιώνονταν στο χώρο του άφατου και του ήδη αόρατου.
Ηταν Ανοιξη.

* Η Ενοποίηση των χώρων, το Αλλον νοούμενο ως Αυτό, οι πίδακες κ.λπ.