ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

«Λευτεριά στον Κοντορεβυθάκι!» έλεγε ένας τοίχος έξω απ’ τον παιδικό σταθμό μας… «Δίκη 11/7». Ενας πιτσιρικάς που το ‘δε, έβαλε τα κλάματα. «Μπαμπά, μπαμπά, δικάζουν τον κοντορεβυθούλη!» είπε φωνάζοντας. Να ‘ταν μόνο αυτός! Η Χιονάτη με τους 7 νάνους είχε ήδη περάσει ανακριτή για ανάρμοστη συμπεριφορά. Ο (sexy) Μπομπ ο Σφουγγαράκης περίμενε δικαστήριο. Τα Στρουμφάκια τα ‘τρεχαν για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών. Οι Γαλάτες δεν θα τη γλίτωναν την κατηγορία για τρομοκρατία. Αλλά κι η Σταχτοπούτα, το βασιλόπουλο, ο μικρός Γιαννάκης κ.α. δεν ήταν σε καλύτερη μοίρα. Ο Κοντορεβυθούλης ήταν μόνο η αρχή. Οπως τις παλιές κακές μέρες που ο Μάο Τσε Τουγκ τα ‘χε βάλει με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ και τον Ντόναλντ και γύρευε να τους απαγορέψει. Σε λίγο θα αναγκαστούν να κλείσουν όλα τα παραμύθια, λόγω έλλειψης προσωπικού. Ο κακός χαλάστρας και οι βοηθοί του, τα όργανα, ξέραν τι κάνουν. Αφού κλείσαν τις αλάνες κι ερήμωσαν τα μπαλκόνια, έτσι που παν, σε λίγο θα μείνουν μόνο τα βιντεογκέιμ, όπου κάτι ...

Να ‘μαι πάλι στην Καλαμάτα. Ενα καινούριο φεγγάρι πάνω απ’ τον κόλπο μοιάζει με φρεσκοκομμένο νύχι. Μου θυμίζει να κόψω τα νύχια μου. Να ‘ταν άραγε κι αυτά τόσο λαμπερά; Θα φώτιζαν τη νύχτα; Βρίσκομαι στο Φεστιβάλ Μηδέν, στην παλιά πλατεία της πόλης. Βλέπω ωραία βίντεο που μάζεψαν απ’ όλο τον κόσμο οι φίλοι μας. Το βραβείο μου όμως θα δώσω σε ένα απ’ όλα: Δικαιωματικά ανήκει στο πιο βαρετό βίντεο του κόσμου. «All together, all alone». Δείχνει, λοιπόν, δύο τύπους ντυμένους για δεξίωση που κάθονται σ’ ένα καναπέ. Δεν κάνουν τίποτα άλλο. Το βίντεο διαρκεί πολλή ώρα, πάρα πολλή ώρα. Την πρώτη ώρα που το βλέπω, δεν λέω, έχει ενδιαφέρον. Τις επόμενες δύο ώρες… έχω υπομονή. Το βίντεο όμως πρέπει να ‘ταν πολύ βαρετό για τον σκηνοθέτη του. Τόσο που κάποια στιγμή πρέπει ν’ άφησε την κάμερα να δουλεύει και έφυγε! Πρέπει να μην το άντεχε ούτε ο ίδιος! Μετά την κοπάνησαν κι οι δυο τύποι. Για το επόμενο 24ωρο, βλέπαμε μόνο τον καναπέ. Την άλλη μέρα πρέπει να το πήραν φιλότιμο οι ηθοποιοί γιατί γύρισ...

Αχ βρε Αλέκα! Τι μου ‘κανες πάλι! Πάνω που το ‘χα απωθήσει και κόντευα να ξεχάσω τον άτυχο έρωτα μου για την Μαρία την Ασχημη, που μας πρόδωσε, ήρθες εσύ και μου τα θύμισες όλα… Γιατί να πεις ότι η Μαρία μοιάζει με τον Συνασπισμό κι έτσι κι αυτός σε λίγο θα βγάζει τα σιδεράκια και τα αυτοκόλλητα φρύδια για να παντρευτεί το αφεντικό της, τον αδίστακτο καπιταληστή που ρουφάει το αίμα των εργατών, με τη σωλήνα της Ελλενίτ, τον κ. Μαντά! Γιατί; Ζηλεύεις που κάνω σεξ με τον Συνασπισμό; Αφού εσένα αγαπάω. Ισως βέβαια κι εγώ πρέπει να ‘μαι δυνατός και να αντιμετωπίσω κάποια στιγμή την αλήθεια. Καμιά Μαρία δεν μπορεί να παραμένει για πάντα άσχημη, αδέξια και απλή σαν κοπέλα του λαού. Και αν παραμείνει, θα ‘ναι μια απλή εργάτρια φασόν, θα ’ναι όπως η Αλέκα, άγρια και ανυποχώρητη ως το τέλος, θα κοιτάει με το ένα μάτι ευθεία, αταλάντευτα, αλλά με το άλλο θα αλληθωρίζει συνέχεια. Και όταν την βλέπεις να ’ρχεται κάποια στιγμή στην δουλειά με Μερσεντές, μπορεί να το ξανασκεφτείς. Τι έγινε; Ποιος πή...

Αυτό το στυλό το πλήρωσα ακριβά. 125 ευρώ! Πήγα κι έκανα τεστ DNA για να δω αν είμαι ο εαυτός μου. Εστειλα τη σκιά μου για ταυτοποίηση να δω αν είναι δικιά μου. Μέχρι και στη CIA, ΕΥΠ, ΔΕΗ, ΣΔΟΕ, Ιντερπόλ, RGB απευθύνθηκα και ζήτησα επανεξέταση δακτυλικών αποτυπωμάτων. Είχα βάσιμες υποψίες ότι δεν είμαι ο εαυτός μου. Αλλά κι ο άλλος εαυτός μου πάλι δεν είχα πειστήρια ότι είμαι. Ολοκλήρωσα τις μικροβιολογικές μου εξετάσεις. Εστειλα τα αποτυπώματά μου, φωνής και body language, στο Echelon για έρευνα. Αναρωτήθηκα φωναχτά «Ποιος είμαι εγώ;» δημόσια, ενώπιον περαστικών και μ’ έψαξα στο Google Earth. Με αναζήτησα στις οικογενειακές φωτογραφίες, στις αναμνηστικές από το στρατό, σε κοπή πίτας, σε ποδοσφαιρική ομάδα και ομάδα χόκεϊ επί πάγου. Στις φωτογραφίες πιγκουίνων στην Ανταρκτική. Σε φωτογραφία πιθήκων Μακάκα απ’ το Βόρνεο. Ολα αυτά για να επιβεβαιώσω την ανυπαρξία μου. Κοίταξα στα πρακτικά της Επιτροπής Σοφών να δω αν είναι η υπογραφή μου μέσα. Βάδισα ανάποδα στην παραλία να ταυτοποιήσω ...