ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Η ιδιωτικοποίηση

Οσο πλησιάζουμε προς το Πάσχα τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Τη μια ο Τιτανολόγος κύριος Κάμερον ανακοινώνει ότι βρέθηκε ο τάφος του Ιησού και μέσα βρισκόταν μια γυναίκα ονόματι Μαρία, την άλλη στην τηλεόραση μας πλένει το μυαλό κάποιος κύριος ονόματι Σαμπρέλας, που μας κοιτάει στα μάτια και τραγουδάει: «Κο, κο, κο! …γεια σου Μαρία». Στο σήριαλ έχουμε τρελαθεί να βλέπουμε στο ένα κανάλι τη Βραζιλιάνα, στο άλλο την Ελληνίδα, στο τρίτο την Μπαμπάτσα κ.ο.κ. άσχημη Μαρία. Αφού έχουμε φορέσει όλες και όλοι αυτοκόλλητα φρύδια και «λυπηθείτε με» ύφος και κυκλοφορούμε έτσι μη μας πάρουνε γραμμή οι κάμερες ότι δεν είμαστε άσχημες Μαρίες κι εμείς. Αυτό το όνομα μάς κυνηγάει παντού. Εδώ είδαμε και πάθαμε να γίνουμε όμορφες για τους άντρες μας, μέχρι που πληρώναμε και τους λογαριασμούς μας τακτικά και τώρα έρχονται και μας τους παίρνουν οι άσχημες από έξω! Κάτι πολυεθνικές, κάτι Κινέζοι κολοσσοί, κάτι Εγγλέζοι που μας ρωτούν συνέχεια εκνευριστικά: “How are you?”. Τι χάου ρε μαλθακέ, που μου κάνει υποκλοπές με τη Βόιδοφον και δεν άλλαξε ούτε ένας εταιρεία κινητού εδώ, έστω και για τους τύπους! Μόνο μας φλομώνουν στις διαφημίσεις κάθε βράδυ. Χάου αρ γιου! Αντε να ‘ρθει το Πάσχα να μας σουβλίσουν, να ησυχάσουμε.


Χιλιάδες χιλιόμετρα

Ο Γιώργος είχε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα: την Ολγα.
Η Ολγα ήταν το πρόβλημα, αλλά δεν ήξερα πώς είναι η λύση. Τον τελευταίο καιρό την είχε πιάσει να κάνει underground βραχιόλια. Και το underground μπορεί να είναι μια χαρά άλλο ένα επιτυχημένο κλειστό κοινωνικό lobby. Το θέμα είναι ότι η Ολγα έπαιρνε τα τιμημένα παλιά λάστιχα του ποδηλάτη Γιώργου, τα έκοβε κι έφτιαχνε τα βραχιόλια της. Ξέρεις τι είναι να κόβουν τα όνειρά σου και τα βιώματα και να τα κάνουνε, αυτά τα χιλιόμετρα, βραχιόλια; Τα χιλιάδες χιλιόμετρα, που είχαν πάνω τους, σε πόσα άραγε χιλιόμετρα να αναλογούν για κάθε μια γυναίκα που θα φόραγε ένα βραχιόλι; Σίγουρα πολλά. Ετσι κι αλλιώς, για κάθε γυναίκα αξίζουν πολλά χιλιόμετρα!

Ενας καναπές που διέτρεχε την πόλη (internet)

…Και γιατί να μην είχαμε ένα καναπέ ευκίνητο, να είχε ρόδες και δική του κίνηση και να ‘κανε σαλόνι μας όλη την πόλη! Εμείς θα συνεχίζαμε την κουβέντα μας, ενώ ο καναπές θα έστριβε φανάρια, θα στεκόταν σε πλατείες, θα έμπαινε σε άλλα σαλόνια.
…Ενας καναπές ακάλεστος, με ενσωματωμένο λαμπατέρ και χαλάκι. Ακόμα θα ψαρεύαμε (μπορούσαμε έτσι), ενώ καθόμαστε, ψυχές! Με σύρτη.
…Και τότε θυμήθηκα ότι υπάρχει ένα site στο Δίκτυο που κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Μέσα από το site μπορείς να βρεις όσους παραχωρούν φιλοξενία σε ένα καναπέ, από χώρα σε χώρα. Η φιλοξενία είναι αμοιβαία φυσικά. Αν μπεις θα πρέπει να παραχωρήσει κι εσύ κάποια στιγμή με τη σειρά σου ένα καναπέ σε κάποιον άλλο φτωχοταξιδιώτη.
Ενας ελεύθερος καναπές που διατρέχει όλο το χάρτη! Νομίζω λέγεται www.couchsurfing.com αλλά τσέκαρέ το αναγνώστε μου, γιατί ο περαστικός μόνο με λάπτοπ θα μπορούσε, αλλά να ‘χε και μπαταρία το λάπτοπο, τι καλά που θα ‘ταν!