ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Παλμογράφος ευτυχίας

Παρατήρηση.
Εγώ με τον εαυτό μου τα πάμε πολύ καλά. Ο λόγος είναι ότι δεν ασχολούμαι πολύ μαζί του. Δηλαδή δεν μπαίνω πολύ στα πόδια του. Ας πούμε, ποτέ δεν του λέω πότε και τι θέλω. Ούτε αυτός με βάζει να κάνω ό,τι θέλει. Οπως καταλαβαίνετε, μεγάλη ευκολία. Ούτε σκέψεις παράλληλες, ούτε δισταγμοί, καταναγκασμοί, σκοτούρες, νέφη, εμπόδια και απειλές.
Με την ενέργεια που εξοικονομείται έτσι, εγώ και ο εαυτός μου μπορούμε να συνεργαστούμε προκαλώντας ευγενικά έργα για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Τι πιο αθώος και εγγυημένος προσποριμός ευτυχίας, η οποία είναι συνάρτηση της προσφοράς προς τους άλλους, και του ίδιου του εαυτού σου, αν θες, νοούμενου ως άλλου!
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα σημαντικό εργαλείο στην πρόοδο της μελέτης του ανθρώπινου εγκεφάλου: Τον παλμογράφο ευτυχίας.
Το πείραμα: Οταν μου φόρεσαν το σκάφανδρο με τα διπλά ρολόγια, τα ελατήρια και τα βύσματα, οι επιστήμονες εντυπωσιάστηκαν με τις παρατηρούμενες τιμές που έδειξε ο παλμογράφος. Είχαν προηγηθεί πολλές μετρήσεις άλλων εγκεφάλων. Σε ένα δείγμα 100 μετρήσεων, ο εγκέφαλός μου έδινε τις υψηλότερες τιμές. Εν τω μεταξύ, τα απανωτά δείγματα μετρήσεων που συνέχιζαν να φτάνουν από εργαστήρια σε όλο τον κόσμο επιβεβαίωναν το συμπέρασμα ότι είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο! Ενα εύλογα δρομολογημένο συμπέρασμα φυσικά, αδιάσειστο όπως κέρδισα πόρισμα, αδιαφόρησα με τρόπο οριστικό και αμετάκλητο, μόλις μου ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα και το ίδιο συνέστησα και στον εαυτό μου να κάνει. Μόνο δια της αδιαφορίας θα μπορούσα να διατηρήσω αυτό το θαυμαστό ρεκόρ.


Το Ζεν της τελευταίας στιγμής

Καμιά φορά μπορείς καλύτερα να συμβιώσεις με τον εαυτό συ, ακόμα και να τον χειριστείς καλύτερα μπορείς, αρκεί να τον γνωρίζεις. Καλύτερα, παρά να τον κρύβεις και να καμώνεσαι στους άλλους πως είσαι άλλος, με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι αυτός!
Εδώ κάτω λοιπόν στην Μεσόγειο, έναν τόπο που περιστοιχίζεται από γη χωρίς να είναι, ο χρόνος λειτουργεί τελείως ιδιόμορφα. Αρχικά συσπειρώνεται όπως το ελατήριο, χορεύει ακίνητος. Σε αυτό το στάδιο φαίνεται να μην γίνεται τίποτα και να κυλάει χαλαρά. Στην επιφάνεια της χρονόσφαιρας επικρατεί ηρεμία. Στο σημείο Ω την τελευταία στιγμή, εκτινάσσεται απότομα παράγοντας αλυσιδωτές πραγματώσεις, απρόβλεπτες για τους προβλεπόμενους. Αυτό είναι το ζεν της τελευταίας στιγμής. Μια χρονική θηλειά – χρονοπαγίδα, η οποία τραβιέται απότομα κάποια στιγμή και τα μαζεύει όλα. Στην τελευταία στιγμή ο χρόνος, αφού φουσκώσει σαν τσιχλόφουσκα, καταρρέει στο εσωτερικό του, με μια πυκνότητα έκρηξης, γι’ αυτό και το μεγαλύτερο κομμάτι χρόνου είναι η τελευταία στιγμή. Επικουρούμενο απ’ τον κερδισμένο χρόνο ρηλάξ και ονειροπόλησης που μεσολάβησε ώσπου να έρθει. (Το μεσοδιάστημα της δομικής αχρηστίας που έχει προηγηθεί. Οπότε αν θέλουμε να περικυκλώσουμε το σύμπαν, δεν έχουμε παρά να σπείρουμε στιγμές, κάνοντας το χρόνο να μεγαλώνει, με την ευλογία της Σχετικότητας και του Καζαντζίδη: «Κάθε τέλος μια αρχή…»)Η τελευταία στιγμή είναι ένα ζεν διπλό, οικειοποιημένο όπως δυο γκουρού που αιωρούνται και ανάμεσά τους κρεμάει μια κυρά πολύχρωμη μπουγάδα.