ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

Είναι μια κίνηση αμηχανίας που ξορκίζει ωραία την απειλητική στασιμότητα του χρόνου. Απειλητική τόσο, όσο μπορεί να είναι και το πέρασμά του. Μετά, αυτή σου η κίνηση απλώνει γύρω το γοητευτικό σου κατόρθωμα (την τρύπα στο νερό) με αλλεπάλληλους κύκλους στην επιφάνεια.
Αν δεν υπήρχαν κάποια προβλήματα που σχετίζονται με τη Φυσική, αυτοί οι κύκλοι θα συνέχιζαν να απλώνονται, σκεπάζοντας και τις 7 θάλασσες, δίνοντας το μήνυμα «Έι! Προσοχή! Ένας αδερφός μας βαριέται!»
Εγώ πάλι, ποτέ δεν είχα τύχη στο πέταγμα της πέτρας. Κάθε βολή σχεδόν ήταν για μένα μια απογοητευτική εμπειρία. Κάποτε, που μου είχε δώσει στα νεύρα η σταθερή αποτυχία μου σε ό,τι κι αν έκανα εκείνο τον καιρό, κατέβηκα στην παραλία να πετάξω πέτρες στη θάλασσα. Αυτό τουλάχιστον μπορούσα να το κάνω. Ένα σκέτο υπόκωφο «μπλουμ» θα με επιβράβευε. Δυστυχώς η πρώτη και η δεύτερη που έπιασα ήταν ελαφρόπετρες! Έφυγα βρίζοντας… Άλλοτε πάλι έριχνα πέτρες να πετύχω ένα βράχο. Προφανώς δεν τα κατάφερνα. Οργισμένος έπιασα μια πολύ μεγάλη πέτρα και την έριξα. Μετά από λίγο είδα αίμα στο νερό. Είχα πετύχει τον ψαροτουφεκά! Τελικά, ό,τι κι αν κάνεις, κάπου, πρέπει να σου ταιριάζει. Να είσαι γεννημένος γι’ αυτό. Να αλληλοσυμπληρώνεται μαζί σου, όπως π.χ. το αρσενικό με το θηλυκό… Προσπάθησα να κάνω παπάκια στο νερό, αλλά κι εκεί απέτυχα. Τώρα κουβαλάω παντού όπου πάω μια μαύρη πέτρα μαζί μου. Έτοιμος να την πετάξω πίσω μου, όταν βρεθώ σ’ ένα καταραμένο τόπο, ώστε να μην ξαναγυρίσω εκεί. Έτσι όμως όπως όλα είναι σχετικά, μπορεί και να αλλάξω γνώμη. Οπότε κουβαλάω και μια άσπρη πέτρα να την πετάξω πίσω μου κι αυτή, για να αναιρέσω την προηγούμενη οδηγία. Αν ήμουν ο Δευκαλίωνας, θα πήγαινα σε ένα φρεσκο-οργωμένο χωράφι κι ακολουθώντας σταθερά το μύθο, θα έριχνα όσες πέτρες έχω εκεί κι ευθύς ένας καινούριος λαός θα φύτρωνε. Μια νέα γενιά ανθρώπων! Αυτή θα ‘ταν οικογένεια Πετρόπουλου…







ΤΟ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ

Ερωτεύομαι σπανίως όσο και συχνά. Είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω εύκολα, κυρίως γιατί προτιμώ πάντα να μην το εξηγώ. Φορτωμένος από τα τελευταία μου χιλιόμετρα, παρκάρω σε μια γωνιά του δρόμου και σκέφτομαι τι είχα ακριβώς να κάνω τώρα!.. Στην απέναντι γωνία του δρόμου είναι ένα γυμναστήριο. Αυτά με την τζαμαρία που πίσω της μπορείς να δεις ανθρώπους να ιδροκοπούν, παλεύοντας να χτίσουν ένα τέλειο σώμα. Ένα τέτοιο σώμα, στο διάδρομο κινείται τώρα απέναντί μου. Ανήκει σε μια όμορφη καστανόξανθη κοπέλα, με άσπρο δέρμα και κόκκινα χείλη, 25 το πολύ χρονών. Τρέχει επάνω στον ιμάντα κι ενώ τρέχει, βρίσκεται συνεχώς στο ίδιο σημείο! Μαγεύομαι κι εγώ τότε και στέκω εκεί. Την παρακολουθώ να τρέχει προς το μέρος μου κι όμως ποτέ να μη με φτάνει. Όπως η ουτοπία. Νομίζω ότι έχω ήδη ερωτευτεί. Μαθαίνω τα προγράμματα της επιχείρησης. Παρακολουθώ κάθε πότε έρχεται στο γυμναστήριο η ωραία άγνωστη. Τώρα είμαι εκεί κάθε εβδομάδα και τη βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου. Είμαι σχεδόν ευτυχισμένος!
Ή απλώς ηλίθιος.