ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Mr. Laurens) (Βόρειος Πόλος)

1. Ο καλός ο ταξιδιώτης, λένε, δεν ξέρει που πάει. Ο καλύτερος δεν ξέρει ούτε κι από πού έρχεται.
Εγώ δεν ξέρω, καν με ποιο αυτοκίνητο (ή τρένο, ΚΤΕΛ, κ.λπ.). Το λέω γιατί κάπου θα έπρεπε να αναφερθώ (και να τιμήσω βεβαίως, βεβαίως) στο καινούργιο μου αυτοκίνητο. Ένα seventy’s (σεβεντιά!) γιαπωνέζικο με μεταλλικό χρώμα, σαν αυτά που είχαν οι ντετέκτιβς σε παλιές ταινίες και κάναν το Λος Άντζελες μαντάρα. Ο Σαφτ ας πούμε, για όσους θυμούνται. Τώρα ποιο έγκλημα (ή θαύμα) πρόκειται να εξιχνιάσω… τι να σας πω. Θα δείξει μέχρι τα Χριστούγεννα, φαντάζομαι.

2. Προσπερνάω χωριά και πόλεις στολισμένα με χριστουγεννιάτικα Δημοτικά φώτα. Η βροχερή Πάτρα είναι μια έκπληξη. Τα φώτα ανακατεύονται με τις σταγόνες στο παρ μπριζ. Βουβές μουσικές που ανακατεύονται.

3. Αυτές τις μέρες δούλευα πάντα σαν Άγιος Βασίλης (βλ. φωτό). Ένα αυθεντικό αίσχος χαρμολύπης. Με είχαν μαζί με άλλους άστεγους και μαζωματάρηδες έξω από super market και καταστήματα παιχνιδιών για να φωτογραφιζόμαστε με τα παιδάκια. Το πλαστικό μούσι φορεμένο όπως όπως, η ψεύτικη κοιλιά να μου πέφτει. Άδεια κουτιά παπουτσιών στο σάκο με φιόγκους και τα παιδιά με ένα αμήχανο χαμόγελο δίπλα μου να περιμένουν να τελειώσει η φωτογραφία για να φύγουν. «Μαμά ο Άγιος Βασίλης βρωμάει!»
Κι όμως, πιτσιρικάς μ’ άρεσε να φοράω ένα σκούφο Άι Βασίλη και να μαζεύω παλιά παιχνίδια μου και να τα δίνω στα φτωχαδάκια της γειτονιάς. Όταν μεγαλώσω, σκεφτόμουνα, θα φτιάξω μια Εταιρεία Άι Βασίλη που θα μάζεύε όλο το χρόνο γράμματα με επιθυμίες. Θα ‘χα προσωπικό να μαζεύει προσφορές από παντού και να οργανώνει υπηρεσίες. Μέχρι που την παραμονή το βράδυ θα βγαίναμε να μοιράσουμε ό,τι μπορούσαμε περισσότερο, γεμίζοντας το παραμύθι με αλήθεια, χορογραφώντας τις επιθυμίες των ανθρώπων. Θα αποδείκνυα έτσι ότι κάλλιστα ο Άι Βασίλης (μπορεί να) υπάρχει! Έτσι, όπως η (αυτό που λέμε) Πραγματικότητα, Δεν Υπάρχει.
Τώρα, οι Εταιρείες Άι Βασίλη που συνάντησα, είναι κάτι ενοικιαστές κομπάρσων με κιτρινισμένα χέρια απ’ το τσιγάρο, σε σκονισμένα γραφεία της πλατείας Κάνιγγος μόνο. Α και κάτι άλλες, ροζ με κουνελάκια ντυμένα Άι Βασίλη, που ‘ρχονται ντιλίβερι στο σπίτι. Τα παράτησα αφού έσκισα κάτι ζευγάρια ζαρτιέρες και αφού φράκαρα ξανά στην καπνοδόχο. Άσε που τα παλιόπαιδα είχαν αφήσει αναμμένο και το τζάκι…

4. Τώρα λέω να δουλέψω σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο…