ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥ

Η ποίηση με το κοινό (Αθήνα, κέντρο)


Χορός αντιπαθεστάτων γύρω από μακρόστενο τραπέζι. Ποιητική παρουσίαση. Συρροή ημικαλλιτεχνών σε κεντρικό αθηναϊκό μπαρ-καφέ. Ημουν καλεσμένος. Πέρασμα κυριών με σκούρο κραγιόν, που σου λένε «Συγνώμη, να σας σηκώσω;» με αποστειρωμένη ευγένεια, ενώ οι κολλητές περισκελίδες τους λέγαν «Σκίσε με επάνω στο τραπέζι, φαλάκρα!».
Αρχισαν οι χαιρετισμοί.
«Σε σύννεφα, σε άστρα σε νιώθω που ρουφάς, σε νιώθω που ανασαίνεις… Πσυχή μου!...» Αν και δεν ήταν η εβδομάδα των Χαιρετισμών.
«Αγαπητοί… φίλοι. Εκ μέρους των εκδόσεων Τρεχα-γύρευε, σας καλωσορίζουμε… Προσπάθεια των εκδόσεών μας για την ενδυνάμωση τα πολιτιστικής ζωής… Ποτίζοντας τον κήπο της έμπνευσης… Γι’ αυτό θεωρούμε… Τα 34 ποιήματα…»
Η πρόεδρος του συλλόγου λογοτεχνών Σαλοτραπεζαρίας: «…το “Εξη-Λέξη” του το ‘μαθα εγώ…», «…ο νέος καλλιτέχνης… οι νέοι ποιητές…», «…είμαι πραγματικά συγκινημένη…».
Ενιωθα σαν μια σταγόνα γάλα σ’ ένα ποτήρι με μύγες. Ολα αυτά εκεί μέσα, κατά κάποιον τρόπο, είχαν μια σχέση με το σεξ, αυτή την ιδιότροπη κοινωνιοχημική απάτη, αλλά ευτυχώς δεν μπορούσα να ορίσω ακριβώς ποια!
Και το σκοτάδι μου φάνηκε τότε (διάχυτο) έξαφνα φωτεινό. Μου φάνηκε, πώς να το πω, φωτάδι! Φωτάδι και Σκως! Κι έτσι έγινα κι εγώ για λίγο ποιητής της σαλοτραπεζαρίας.


Ιδιόμορφα αντικείμενα (Αθήνα, Κεραμεικός)

Η γιαπωνεζούλα ήταν χάρμα. Ο Διαμαντής μού ανακοίνωσε περίχαρος ότι η λίστα με τα 100 ιδιόρρυθμα αντικείμενα ολοκληρώθηκε. Ηταν γλυκιά σαν παιδί και σαν γυναίκα.
Οση ώρα της μιλούσα μαγεμένος (όπως ένας πιτσιρικάς που βλέπει να ζωντανεύουν τα κόμικς του), τα ιδιόρρυθμα αντικείμενα παίζαν στο μυαλό μου σαν φρουτάκια. «Θα σε δω στην έκθεσή σου», μου είπε. Ποια έκθεσή μου;
Τηλεφώνησα στον Διαμαντή και του είπα: «Τα 100 ιδιόρρυθμα αντικείμενα είναι έτοιμα.! Πότε θα κάνουμε την έκθεση;»
Η επιθυμία είναι εμπιστοσύνη στο χρόνο.
Ο Διαμαντής χάρηκε και είπε ότι θα μου απαντήσει σύντομα. Τώρα βλέπω τη γιαπωνεζούλα να μπαίνει με το λικνιστό της χαμόγελο στην έκθεση. Τα ιδιόρρυθμα αντικείμενα της γνέφουν. Σε λίγο θα ‘μαστε όλοι ένα Manga και θα παίζουμε και οι δυο στο ίδιο καρτούν.
Θα γίνουμε ιδιόρρυθμα αντικείμενα και λάμποντας στο φως της φλόγας θα χορέψουμε μαζί το ιδιόρρυθμο γιαπωνέζικο ταγκό.
Μετά ξύπνησα. Στο ακουστικό η φωνή της γιαπωνεζούλας.
«Σε ξύπνησα;» με ρώτησε. «Οχι», της απάντησα. «Θα ξύπναγα έτσι κι αλλιώς, γιατί χτύπησε το τηλέφωνο».


Το τέλος του κόσμου (Γαλάτσι)

Η Διονυσία είχε βγάλει πολλές φωτογραφίες από τόπους που οι άνθρωποι πίστευαν, για τον καθένα, ότι είναι το τέλος του κόσμου. Κάβο-Μαλιάς. Πύλη του Αδη. Τα cliffs (γκρεμοί) της Ιρλανδίας, όπου η στεριά εξαφανίζεται απότομα και δίνει τη θέση της στο χάος. Νότια Πορτογαλία, ακτές του Ατλαντικού, εκεί που (πριν εφευρεθεί η Αμερική) πίστευαν ότι τελειώνει ο κόσμος. Αίτνα, ο κρατήρας.
Ενα βράδυ ολόκληρο με ταξίδευε με τις εικόνες της στο λάπτοπ. Κι εγώ ηδονιζόμουνα να βλέπω κάθε φορά τον κόσμο να τελειώνει. Μετά, με σκέπασε απαλά και κοιμήθηκα. Στο όνειρό μου είδα τα ακρωτήρια όλα και τους κόλπους στο νότιο πέρας της Πελοποννήσου, να ‘ναι το σώμα της. Γυμνό, όπως τα νότια βουνά. Να διαλύεται στο φως και να σπάνε πάνω του κύματα από το πέλαγος, όπως της επιθυμίας. Τελικά να λιώνει μέσα στο όνειρό μου. Στο όνειρό μου, το τέλος έμοιασε τότε με την αρχή του κόσμου.